Hoe ouder ik word, hoe dichter ik bij huis blijf. 'Reizen' doe ik nu naar bestemmingen als Brugge, Bornem, Dendermonde, Aalst, Geraardsbergen, Zarlardinge, Ronse, de Kluisberg, Avelgem, Moerbeke, Menen, Ieper, Poperinge, Veurne, Rupelmonde, Alt-Hoeselt, Damme, Loppem en Lichtervelde. Telkens ga ik er op zoek naar enige Vlaamse identiteit, telkens laat mijn bezoek een spoor na, noem het een reisverhaal.
Diksmuide is mijn twintigste stopplaats. Vlaamse identiteit te over! Als ik het hier niet vind dan nergens, hier bevindt zich immers de IJzertoren, hart van het flamingantisme. Ik wandel er in een boog omheen en positioneer me op de Grote Markt. Daar zie je me nu met gekruiste armen voor het standbeeld van Jules Jacques de Dixmude staan, bewijs dat ik er wel degelijk geweest ben. Over die Jacques valt veel te vertellen, bijvoorbeeld dat hij niet eens van Diksmuide was, maar ’t is daarom niet dat ik daar ben. Mij is ’t alleenlijk om Maria Doolaeghe (1803-1884) te doen, dichteres die destijds furore gemaakt heeft met haar ode Aen de Belgische dichters. Met zo’n vrouw wil ik me — zelf een Belgische dichter zijnde — vereeuwigd zien!
Als Doolaeghe u niets zegt, ligt dat alleenlijk aan uzelf. Ze staat in de Wikipedia. In Diksmuide draagt een straat haar naam en Raymond van het Groenewoud bezingt haar in Maria, Maria, ik hou van jou / voor jou sta ik uren in de kou. Op de gevel van haar geboortehuis werd een plakkaat aangebracht. Dat die inmiddels onleesbaar geworden is, wijst evenwel op tanende interesse, wat me onverhoeds voor een probleem plaatst. Ik kan op ’t net wel beeltenissen verzamelen die de dichteres in verschillende levensfasen afbeelden (midden fotomontage), maar daarmee ben ik nog niet met haar vereeuwigd. Gelukkig beschikt Diksmuide over een borstbeeld, dat heeft in het inmiddels ter ziele gegane stadsmuseum gestaan. Waarheen is Maria’s borstbeeld nadien verhuisd? Op ’t stadhuis weet men van niets: vraag het eens in het toerismebureau. Daar zegt een behulpzame bediende dat ze ’t evenmin weet. Misschien in het archief, zegt ze. De archivaris blijkt echter even onvindbaar als het borstbeeld. Waardoor ik me moet tevreden stellen met een fake foto van mezelf en Maria Doolaeghe. Let op de pen in mijn borstzakje, al de Belgische dichters doen dat, zo herkennen we elkaar.
Flor Vandekerckhove
Diksmuide is mijn twintigste stopplaats. Vlaamse identiteit te over! Als ik het hier niet vind dan nergens, hier bevindt zich immers de IJzertoren, hart van het flamingantisme. Ik wandel er in een boog omheen en positioneer me op de Grote Markt. Daar zie je me nu met gekruiste armen voor het standbeeld van Jules Jacques de Dixmude staan, bewijs dat ik er wel degelijk geweest ben. Over die Jacques valt veel te vertellen, bijvoorbeeld dat hij niet eens van Diksmuide was, maar ’t is daarom niet dat ik daar ben. Mij is ’t alleenlijk om Maria Doolaeghe (1803-1884) te doen, dichteres die destijds furore gemaakt heeft met haar ode Aen de Belgische dichters. Met zo’n vrouw wil ik me — zelf een Belgische dichter zijnde — vereeuwigd zien!
Als Doolaeghe u niets zegt, ligt dat alleenlijk aan uzelf. Ze staat in de Wikipedia. In Diksmuide draagt een straat haar naam en Raymond van het Groenewoud bezingt haar in Maria, Maria, ik hou van jou / voor jou sta ik uren in de kou. Op de gevel van haar geboortehuis werd een plakkaat aangebracht. Dat die inmiddels onleesbaar geworden is, wijst evenwel op tanende interesse, wat me onverhoeds voor een probleem plaatst. Ik kan op ’t net wel beeltenissen verzamelen die de dichteres in verschillende levensfasen afbeelden (midden fotomontage), maar daarmee ben ik nog niet met haar vereeuwigd. Gelukkig beschikt Diksmuide over een borstbeeld, dat heeft in het inmiddels ter ziele gegane stadsmuseum gestaan. Waarheen is Maria’s borstbeeld nadien verhuisd? Op ’t stadhuis weet men van niets: vraag het eens in het toerismebureau. Daar zegt een behulpzame bediende dat ze ’t evenmin weet. Misschien in het archief, zegt ze. De archivaris blijkt echter even onvindbaar als het borstbeeld. Waardoor ik me moet tevreden stellen met een fake foto van mezelf en Maria Doolaeghe. Let op de pen in mijn borstzakje, al de Belgische dichters doen dat, zo herkennen we elkaar.
Flor Vandekerckhove
P.S.: Delfien, de bijzonder behulpzame toerismebediende, mailt me: het borstbeeld bevindt zich in de leeszaal van de bib.
Een Belgische dichter over zijn met
groene dichtersinkt gevulde dichterspen
groene dichtersinkt gevulde dichterspen
1 opmerking:
Claude Vindevogel, gemeenteraadslid in Diksmuide en muzikant, stuurde me dit: ‘Jammer te vernemen dat u niet sneller bent ingelicht omtrent de aanwezigheid van het borstbeeld van onze dichteres MD. Indertijd hebben we het amandel gebak als Diksmuids streekgerecht terug op de kaart gezet (letterlijk en figuurlijk) om deze minzame dame te eren. Op het kerkhof is nog een gedenksteen geplaatst, nadat tijdens WO1 haar graf, net als alle anderen, verdween onder het granaatvuur dat onze stad zo hard trof.’
Een reactie posten