Het woord prozagedicht is een oxymoron, het bestaat uit twee delen die elkaar tegenspreken. Zelf hou ik wel van zo’n onduidelijkheden, ik toef graag in zo’n grensgebieden. Dan schrijf ik bijvoorbeeld een geconcentreerd prozaverhaal van één paragraaf, probeer er een beetje ritme in te steken, voeg er al eens een stijlfiguur aan toe, her en der heb ik zelfs oog voor een (half)rijm. En nadien vraag ik me af: is ’t nu nog altijd een éénparagraafverhaal, proza dus, of is ’t gaandeweg een prozagedicht geworden, poëzie dus. Ook omdat ik een luie denker ben, kom ik veelal niet tot een eenduidig antwoord.
Overigens experimenteer ik niet alleen graag met genres, zoals proza-poëzie, ik experimenteer ook graag met vormen, zoals hieronder: één alinea, lettertype Verdana, corps 16 pt, sierletter, roze achtergrond, 30 cm breed. Gemakshalve, en verwijzend naar de achtergrondkleur, noem ik ze ‘Twee roze’. Het eerste is nieuw, 't is een proeve van surrealisme light (en er werd een filmpje van gemaakt, ik plaats het onderaan), het tweede dateert van 2013, puur realisme. (Flor Vandekerckhove)
Overigens experimenteer ik niet alleen graag met genres, zoals proza-poëzie, ik experimenteer ook graag met vormen, zoals hieronder: één alinea, lettertype Verdana, corps 16 pt, sierletter, roze achtergrond, 30 cm breed. Gemakshalve, en verwijzend naar de achtergrondkleur, noem ik ze ‘Twee roze’. Het eerste is nieuw, 't is een proeve van surrealisme light (en er werd een filmpje van gemaakt, ik plaats het onderaan), het tweede dateert van 2013, puur realisme. (Flor Vandekerckhove)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten