‘Een nieuw beeld van de schrijver dringt zich op en vindt godzijdank onder professioneel schrijvenden (…) steeds meer ingang. Genres worden vermengd, publicatieplatformen uitgeprobeerd. Een schrijver moet misschien helemaal geen boeken meer schrijven. (…) Of je het nu wil of niet, traditionele fictie, in boekvorm, heeft alsmaar meer moeite om overeind te blijven. (…) Je kan dat jammer vinden, maar het is onvermijdelijk onder invloed van veranderende tendensen en zo veel totaal nieuwe kanalen. Het staat iedereen vrij, of het is zelfs ten zeerste aan te raden, om zich daar koppig tegen te verzetten, maar ondertussen verliezen we het best niet uit het oog dat er nog een immens terrein braak ligt waar de literatuur een nieuw speelveld kan vinden en de schrijver zijn identiteit kan heruitvinden en herontdekken.’ Verder heeft ze het over ‘nieuwe verhaalvormen die geschikt zijn voor het nieuwe medium dat sociale media is (…) Inhoudelijk rijke verhalen en reflecties, eventueel stuiterend van de tegenstellingen en de complexe beeldspraak, die zijn niet voorbehouden aan bladzijden tussen twee kaften. (…)’ En ook haar slotzin is maar al te waar: ‘Schrijvers zijn geen schrijvers, maar mensen die schrijver willen worden. Zoekers. Altijd op weg naar een juiste vorm ergens, een thuis, ooit.’
Het eenparagraafverhaal is zeer geschikt voor het medium dat blog heet. Eerder postte ik al ‘Twee roze’↗︎. Ik geef er u nu weer twee mee en noem ze ‘Twee groene’ Het eerste dateert van 2012, het tweede is nieuw (ik heb er onderaan ook een filmpje van geplaatst.)
Flor Vandekerckhove
Deal
Een éénparagraafverhaal op film!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten