Literatuur moet vreemdgaan (II)

Wat doet die oude, teruggetrokken man op deze fotomontage naast deze flamboyante jonge vrouw? Wel, ze hebben iets samen. 

[De foto van Mitski is van Ebru Yildiz; deze van Reznikoff is van Abraham Ravett; de combinatie is van De Laatste Vuurtorenwachter.]

’t Mooiste wat een schrijver kan overkomen, vind ik, is dat zijn werk vreemdgaat, en daardoor buitenshuis nieuw leven schept. Ik heb deze amorele gedachte eerder al geponeerd in een post die Literatuur moet vreemdgaan↗︎ heet, wat hier een vervolg krijgt. Dit tweede stuk komt er doordat ik, op zoek naar iets heel anders, onverwachts op ene Mitski stoot die ‘iets’ met Charles Reznikoff↗︎ van doen heeft, een door mij zeer gewaardeerde dichter. Omdat de vrouw mij onbekend is, raadpleeg ik de encyclopedie en ontdek alzo het bestaan van de indrukwekkende Japans-Amerikaanse singer-songwriter Mitski↗︎. Om uit te vissen wát die jonge meid met de ouwe Reznikoff van doen heeft, moet ik een beetje zoeken, maar uiteindelijk vind ik dit. In 2014 komt een derde album van Mitski uit, Bury Me At Makeout Creek↗︎. Daarop staat de song Texas Reznikoff, waarover ze hier↗︎ zegt: 

‘Als ik schrijf, probeer ik (…) een opvallend beeld in de hersenen van mensen te creëren. Ik denk dat Reznikoff dat gewoon zo goed doet. (…) Het is zo precies. En vooral bij het schrijven van songteksten merk ik dat je een heel, heel korte tijdsspanne hebt waarin je niet alleen de aandacht van mensen hebt, maar waarbij de woorden ook in een melodie of een compositie moeten passen. Het is dus belangrijk om heel precies te zijn en, naar mijn mening, ervoor te zorgen dat mensen het beeld meteen ontvangen. Wanneer je poëzie leest, kun je met je ogen zoveel over de regels gaan als je wilt. Bij een lied hoor je die woorden een keer en moet je meteen het beeld krijgen, dus dat is hoe Reznikoff me echt trof - ook al is hij geen tekstschrijver, hij is een dichter. Zijn werk is zo onmiddellijk. Voor wat dit nummer betreft: ik was in Austin, Texas, en ik zat gewoon op de oprit of zoiets, en toen viel me de regel te binnen: 'de schaduwen van de bomen liggen in zwarte poelen in de gazons' - zoals ik dat eigenlijk voor me zag en ik herinnerde me onmiddellijk Reznikoff. Die ene regel is eigenlijk een gedicht van Reznikoff en ik citeer het in de tekst.’ 

En zo is het maar net. Het gedicht heet Moonlit Night en is een monostich↗︎: The trees’ shadows lie in black pools in the lawns. Ik luister naar Mitski’s song en wis & waarachter: diep verscholen in dat lied, na 1:24, daar waar de gitaren out of the blue luid van jetje beginnen geven, weerklinken de woorden van de dichter, luister zelf en klik hier↗︎.
Flor Vandekerckhove

De e-boeken van Flor Vandekerckhove worden uitgegeven door De Lachende Visch (uitgeverij sinds 1993). De distributie is in handen van De Weggeefwinkel. Vandekerkhove schrijft onder creative commons, de e-boeken (pdf) zijn gratis voor wie erom vraagt, schrijf naar liefkemores@telenet.be (vermeld de titel van het door u gewenste boek).