Terugkerend van Hulst passeer ik ’t Land van Waes, thuisland van Reinaert de vos. Ik stop in Meerdonk↗︎, op een kruispunt dat ge haast niet voor mogelijk houdt. Voor me kiemt maïs, rechts een weg die naar bossen leidt, achter me gaat het naar bloemenweiden, daarnaast stroomt water. (De nationalist zou schrijven: Vlaamse maïs, Vlaams bos, Vlaams water, Vlaamse bloemen.) Geen mens te zien. Ge moet geen moeite doen om u voor te stellen dat Reinaert hier destijds vrij spel had. En pal op dat kruispunt een sculptuur: drie vossen die alert om zich heen kijken. Ze vergezellen een figuur die datzelfde tafereel in een miniversie koesterend voor zich uit torst (in bovenstaande fotocompositie wijs ik naar die miniversie.) Free foxen (brons, beton, verf, 240x260x400cm) is een werk van Caroline Coolen↗︎, ze schrijft me:
‘Ik haalde de inspiratie uit een trip naar Spitsbergen, ik verbleef even dicht bij de poolvos. Mijn inspiratie heb ik mee naar huis genomen en geprojecteerd op de plaatselijke geschiedenis van de literaire vos. Het gaat ook over het fragiele landschap, niet alleen in Spitsbergen, ook bij ons. Vandaar dat de figuur het landschap als iets waardevols draagt/beschermt.’
Met de literaire vos waarnaar ze verwijst — de Reinaert — deel ik karaktertrekken. Net als ik wordt hij wreed genoemd, bedrieglijk, hebzuchtig, vals, ontuchtig, genadeloos en nietsontziend. Maar Coolen benadrukt zijn goede kanten, schrijft Christl Van den Broucke:
‘In het Engels betekent foxy, sexy met klasse. In het Nederlands vond ik tot mijn verbazing geen vergelijkbaar adjectief. Maar als het woord ‘kattig’ bestaat, waarom dan ‘vossig’ niet? Als betekenis dicht ik dit woord in de eerste plaats een grote eigenzinnigheid en een speelse wispelturigheid toe. Maar zelfverzekerdheid, onvoorspelbaarheid en succes moeten er ook in vervat worden net als de liefde voor de natuur, de open ruimte en de drang naar vrijheid. In die eigenschappen herken ik Caroline Coolen.’ (En ik mag er waarlijk mezelf in herkennen, afgezien van ‘succes’, wat niet tot mijn 'vossigheid' behoort.)
Waarmee mijn queeste stilaan zijn eindpunt nadert. Ik plan nog een bezoekje aan Roeselare, waar ik me wil vereeuwigen naast Berten Rodenbach & diens blauwvoet. Daarna zoek ik in Ieper een geschikte plaats om de synthese te maken: de identiteit van ’t Vlaamse volk. U komt toch ook.
En elders overkwam me dit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten