Marcel de facteur sluit een tijdperk af

Inzet: facteur Marcel op zijn ronde in Bredene: Rozenlaan, Kapel(le)-, Brussel-, Antwerpen-, Golf-, Hasselt-, Aalststraat en Koningin Astridlaan.

In de kartonnen doos die ik Het familiearchief noem, zit een gefotokopieerd briefje. Daarin kondigt ‘Marcel uw postbode’ zijn pensionering aan, hij schrijft het op 8 april 1999. Het is zijn manier om de buurt te danken ‘voor een vriendelijk onthaal, een bemoedigend woordje, het kopje koffie, de warme bol soep, het pintje of Palmpje en nog zoveel andere attenties die ik mocht ontvangen.’ Ook mijn moeder zaliger kreeg toen zo’n briefje; ze bewaarde het, voelde zich kennelijk betrokken. In de tekst voel je ook Marcels betrokkenheid: ‘Spijtig genoeg is het leven ook vervuld met minder goede, harde en trieste gebeurtenissen. Daarvan moest ik u ook het nieuws bezorgen via de weg van De Post.’

Wist Marcel dat hij met dat briefje niet alleen zijn loopbaan afsloot? Wist hij dat hij zodoende een historisch documentje postte? Besefte hij dat hij ’t einde van een tijdperk markeerde? Voorvoelde hij dat z'n briefje een punt zette achter de tijd waarin facteurs her en der een warme bol soep aangeboden kregen, gewoon omdat de soepketel toch op de stoof stond? 

1999 was meer dan het einde van een eeuw, ’t was ’t einde van een millennium. Net als wij allen voelde Marcel wellicht de zware symboliek van het komende jaartal: 2000. Het internet was in volle ontplooiing en legde ’t nieuws veel vlugger in de mailbox dan Marcel ermee naar je brievenbus kon fietsen. Ook het neoliberalisme was in volle opmars, tante post kwam in de meedogenloze greep van de concurrentiestrijd terecht. Na Marcels pensionering was er geen tijd meer om onderweg een bol soep te nuttigen, onder 't aanhoren van een bemoedigend woordje.

Zelf koester ik geen nostalgische gevoelens. Ik zal de laatste zijn die zegt dat het vroeger beter was. Maar ’t was wel anders. Wandelend in de wijk kijk ik naar gevels, ik probeer me de huizen voor te stellen die er waren toen Marcel zijn ronde deed, eengezinswoningen, nu flatgebouwen.

Flor Vandekerckhove⇲

Jacques Deroo reageerde: 'Hij wist van niks…. Hij kwam uit 't postkantoor en wou aan z'n laatste dagronde beginnen….. en daar stonden we hem op te wachten: ik had m’n mobilhome omgetoverd naar een open troon. Hij kreeg een kroon op z’n hoofd en een mantel rond hem. Hij moest z'n postzak aan 4 charmante vrouwelijke eendagsfacteurs afgeven (olv madeleine, je weet wel die ferme babbelaatster uit de café van de Gentstraat) zij belden aan iedere deur. Wat Marcel niet wist, was dat madeleine, enkele dagen op voorhand een briefje in alle bussen had gestoken met vraag om de gevel te versieren met bvb een tekening voor het raam of een vlaggetje uithangen,… En toen die dag aangebroken was had elke huis zn eigen verrassing. Marcel beleefde een topdag en wij ook, de laatste keer dat de straten inBbredene Duinen zo versierd waren, was in 1947 voor inhuldiging nieuwe burgemeester Plovie. 

Die ronde van 2 u werd plots een van 6 u en 't was nog niet gedaan. Hij kreeg van alle inwoners een kadootje. En de tv was ook van de partij. Marcel, ook muzikant en daar kunnen we nog boeken over schrijven… Hij leeft nog en z'n echtgenote ook, nog steeds in t zelfde huis in Zandvoorde en Marcel speelt nog altijd banjo in een straatorkestje. 'n Supertoffe gast!'

In GAUW! vertelt Flor Vandekerckhove over zijn kindertijd. De e-boeken (pdf) van De Lachende Visch zijn altijd gratis. Mail erom (en vermeld GAUW!): liefkemores@telenet.be⇲.