 |
| Boven links. 1998. Deel van het schema voor een feuilleton waarin ik Consciences Guldensporenslag koppel aan de strijd tegen de hormonenmaffia. Boven links.2016. In de gothic novel ‘Rooie Machteld en de uitgezogenen' wordt de heldin een sekswerker met een missie. © tekening Jo Clauwaert. Onderaan: de gothic Leeuw van Vlaanderen in drie zinnen. |
In 1998-99 publiceerde Het Visserijblad een feuilleton van 24 afleveringen: De slag der sporen van hormonen in het vlees. Daarin verweefde ik Consciences De Leeuw van Vlaanderen met de moord op Karel Van Noppen, in die tijd een actuele kwestie Het werd het slechtste wat ik ooit geschreven had en ik weet hoe dat komt: maand na maand, vierentwintig opeenvolgende maanden lang, schreef en publiceerde ik een hoofdstuk, ook als daar geen tijd voor was, en ze volgen elkaar vlug op, de maanden.
Mislukt! Maar het plan bleef. Op de fundamenten van dat feuilleton bedacht ik een nieuwe plot. Het verhaal werd naar de toekomst verplaatst, naar 2102. Daar werd het een vertelling die zich afspeelt in een gothic wereld van levende doden: Rooie Machteld en de uitgezogenen. Gedurfd was dat de making-off deel van het verhaal werd, bijzonder waren de mooie tekeningen die Jo Clauwaert erbij bedacht. Ik zie nu dat we nooit verder geraakt zijn dan hoofdstukje 11 (2016).
Weer mislukt! Het naakte scenario bestaat evenwel nog. Ik postte het in een kladblaadje, onder de provocerende titel Mijn bijdrage tot de Vlaamse canon (2019), waarvan ik u de slotzin niet wil onthouden: ‘Machteld biedt de bloedeloze uitgezogen man haar nek aan. Terwijl hij er zijn tanden in zet, denkt ze in zo’n gedachtenwolkje: “Hier ons bloed, wanneer ons recht”.’ De humor kon niet verhelen dat ik er na eenentwintig jaar nog steeds niet in geslaagd was me Consciences Leeuw toe te eigenen.
Maarrrrrrr. Begin 2024 wandelde ik langs de laagwaterlijn naar de vuurtoren en dacht aan de gevleugelde woorden van Arthur Rimbaud: Ne soyez pas un vaincu. En terwijl ik de terugweg aanvatte, wist ik wat me te doen stond: ik moest ook vormelijk met De Leeuw mijn eigen weg gaan, en mijn eigen vorm, wist ik inmiddels (maar niet in 1998, zelfs nog niet goed in 2016) is deze van een auteur die schrijft voor lezers die surfen, scrollen en swipen, lezers met een korte spanningsboog. Thuis ging ik meteen aan de slag. Ik opende met een gepikte zin van ene Boschvogel over de betekenis van De Leeuw, voegde er in twee zinnen mijn eigen ding aan toe en verluchtte het geheel met een niet terzake doende beeldroman uit 1947. (De gestolen zin van Boschvogel en de gestolen beeldroman maken deel uit van een poëtica die ik deel met Jim Jarmusch: 'steel!' en met Kenneth Goldsmith die zegt: ‘Iets nieuws maken is niet langer relevant. Maak datgene wat je vindt op ’t internet relevant, verplaats het, herschik het, verpest het, breng het samen, verzamel de gemaakte dingen van de voorbije honderd jaar.') En kijk, eindelijk, eindelijk had ik me De Leeuw naar vorm en inhoud toegeëigend.
Mislukt! Maar het plan bleef. Op de fundamenten van dat feuilleton bedacht ik een nieuwe plot. Het verhaal werd naar de toekomst verplaatst, naar 2102. Daar werd het een vertelling die zich afspeelt in een gothic wereld van levende doden: Rooie Machteld en de uitgezogenen. Gedurfd was dat de making-off deel van het verhaal werd, bijzonder waren de mooie tekeningen die Jo Clauwaert erbij bedacht. Ik zie nu dat we nooit verder geraakt zijn dan hoofdstukje 11 (2016).
Weer mislukt! Het naakte scenario bestaat evenwel nog. Ik postte het in een kladblaadje, onder de provocerende titel Mijn bijdrage tot de Vlaamse canon (2019), waarvan ik u de slotzin niet wil onthouden: ‘Machteld biedt de bloedeloze uitgezogen man haar nek aan. Terwijl hij er zijn tanden in zet, denkt ze in zo’n gedachtenwolkje: “Hier ons bloed, wanneer ons recht”.’ De humor kon niet verhelen dat ik er na eenentwintig jaar nog steeds niet in geslaagd was me Consciences Leeuw toe te eigenen.
Maarrrrrrr. Begin 2024 wandelde ik langs de laagwaterlijn naar de vuurtoren en dacht aan de gevleugelde woorden van Arthur Rimbaud: Ne soyez pas un vaincu. En terwijl ik de terugweg aanvatte, wist ik wat me te doen stond: ik moest ook vormelijk met De Leeuw mijn eigen weg gaan, en mijn eigen vorm, wist ik inmiddels (maar niet in 1998, zelfs nog niet goed in 2016) is deze van een auteur die schrijft voor lezers die surfen, scrollen en swipen, lezers met een korte spanningsboog. Thuis ging ik meteen aan de slag. Ik opende met een gepikte zin van ene Boschvogel over de betekenis van De Leeuw, voegde er in twee zinnen mijn eigen ding aan toe en verluchtte het geheel met een niet terzake doende beeldroman uit 1947. (De gestolen zin van Boschvogel en de gestolen beeldroman maken deel uit van een poëtica die ik deel met Jim Jarmusch: 'steel!' en met Kenneth Goldsmith die zegt: ‘Iets nieuws maken is niet langer relevant. Maak datgene wat je vindt op ’t internet relevant, verplaats het, herschik het, verpest het, breng het samen, verzamel de gemaakte dingen van de voorbije honderd jaar.') En kijk, eindelijk, eindelijk had ik me De Leeuw naar vorm en inhoud toegeëigend.
Mijn leven is niet voor niets geweest.
MIJN DRIEZINNENVERHALEN zijn experimenten in het maken van extreem korte verhalen, startend van 't vermoeden dat internetlezers een korte spanningsboog⇲ hebben, dat ze inderhaast scrollen, surfen & swipen, dat de auteur bijgevolg maar korte tijd heeft om literair werk te presenteren. In plaats van daar meewarig over te doen, neem ik die realiteit ter harte. De experimenten zijn oefeningen, vergelijkbaar met vingeroefeningen van de pianist, kleiwerkjes van de beeldhouwer, schetsen van de tekenaar… In het e-boekje 2HONDERD 3ZINNENVERHALEN & 1LINERS verzamel ik er zo 200. Het boekje heeft als bijkomende plus dat je elke titel kunt aanklikken, de hyperlink leidt je dan naar een video waarin het verhaal geïllustreerd wordt en te horen/zien valt, 200 YouTube-producties in totaal. EN DAT ALLES IN 1 BOEKJE ! Zoals alle digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch is ook 2HONDERD 3ZINNENVERHALEN & 1LINERS gratis. Beschouw het als mijn nieuwjaarscadeau. Mail erom en je bestelling wordt meteen aangepakt door de juffrouwen van De Weggeefwinkel. (en vermeld de titel: in dit geval ‘200’, dan begrijp ik het wel.): liefkemores@telenet.be⇲.
Te Wijnendale slingert een Consciencelaan door het vrome land, naar 't oude slot toe. In de lange rij mannen die op de trap hun beurt afwachten om in de hoogste torenkamer 't bloed uit Machtelds nek te zuigen, bevindt zich ook De Laatste Vuurtorenwachter. De Leeuw van Vlaanderen is met ’t vergaan der jaren zowaar een gothic novel geworden en ‘t Slot van Wijnendale een gothicburcht. (Flor Vandekerckhove⇲)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten