Westerhauwe

Op de foto, in wijzerzin, startend bovenaan links: Alice Vandekerckhove, Hélène Devriendt, José Boncquet, het kindje is Jenny Vandekerckhove, vijfde is Elsa Devriendt. Ik zoek nog een jaartal (ik denk vóór WOII) ook vraag ik me nog af op welke plek de foto gemaakt werd.

ZE HAD tal van kinderen die haar opzochten en men zei dat ze me toch niet meer zou herkennen, maar telkens ik huize Westerhauwe passeerde, voelde ik iets knagen, iets wat op een hongertje geleek. Opeens viel mijn frank: Godver, zei ik, ’t zal mijn geweten zijn! 
Ik zie familie anders alleenlijk op begrafenissen (als men niet vergeet me uit te nodigen, ook dat gebeurt) en ’t was daardoor dat ik haar kamer met enige schroom betrad. Ondanks haar kwakkelende geheugen hadden we daar een goed gesprek, tante Alice en ik. Over vroeger uiteraard. Over pension ’t West; over dat andere rusthuis; over nonkel Miel en Eugenie; over Fernand Brauwers die ik van zijn zoon niet meer mocht opzoeken; over Georgette Vandekerckhove waarvan Alice nog wist dat ze als kind in Oudenburg woonde; over moeder Zoë en hoe streng die wel was, wat we ons beiden goed herinnerden; over strandcabines die zij had verhuurd; over de ezel van ’t sanatorium; over nonkel Robert uiteraard, die ze in 't gesprek consequent ‘mijn vent’ noemde. Tante Alice verwarde me wel voortdurend met Marcel, mijn vader, maar dat was niet erg, soms vind ik ook wel dat ik heel erg op hem begin te gelijken.
Flor Vandekerckhove⇲

In Westerhauwe herwerk ik Van het ene rusthuis naar het andere, een post uit 2018. Het nieuwe stukje bevat tal van gearceerde hyperlinks, wie ze aanklikt wordt naar andere plekken in de blog geleid, waar meer over de mens in kwestie staat. Dat ik zo'n stukje nu herwerk is niet verwonderlijk, bloggen heb ik gaandeweg moeten leren, zo'n blogpost heeft een eigenheid die afwijkt van soortgelijk verhaal dat je op papier zet.

GAUW! is het eerste boekje dat ik schreef nadat ik eind 2013 besloot alleen nog digitaal te publiceren. Het verhaal, waarin ik over mijn kindertijd vertel, verscheen als e-boekje voor 't eerst in 2014. Gaandeweg leerde ik meer over elektronisch schrijven. Het verhaal werd daardoor in opeenvolgende edities korter (en beter), de vierde editie voegde er links aan toe, waardoor lezers nu ook naar liedjes uit die tijd kunnen luisteren. In de vijfde editie herschrijf ik het verhaal helemaal in provoverzen, een door mijzelf bepaalde vorm met strenge regels die ervoor zorgen dat het verhaal tegemoet komt aan de verwachtingen van internetlezers: kort, eenvoudig, erg geschikt voor wie, zoals ik, een korte spanningsboog heeft… Zoals alle e-boeken van Uitgeverij De Lachende Visch is ook deze vijfde editie van GAUW! gratis voor wie erom vraagt. Doe het via liefkemores@telenet.be en de meiden van De Weggeefwinkel zorgen ervoor dat het boekje meteen in je mailbox valt.