En weer beantwoord ik een lezersbrief (°)

2017. Jan Lamote stelt zijn boek 'De Ensor moorden' voor aan de pers. (Foto Benny Proot)

DE FOTO op zijn FB-profiel toont me dat hij al eens de gitaar ter hand neemt, mijn korte passage bij kunstkring Artslag leert me dat hij dat ook soms met de pen doet — ter hand nemen dus — en onlangs heeft hij in De Pelikaan zelfs de micro ter hand genomen, als kersverse comedyacteur. Voor de rest uit hij op FB ferme meningen waarmee hij linkse mensen in ’t algemeen en soixantehuitards in het bijzonder op stang jaagt. Professioneel doet hij iets in de ‘sales’ bij Proximus, wat hem, naar eigen zeggen, ooit naar Kasteeltje ’t Waailand bracht. En op 15 november schrijft deze Jan Lamote me een brief, daarin meedelend dat hij mijn jongste essay afdrukt: ‘Ik ben dus een ouderwetse man. Ik kan of wil geen e-book lezen. Zelfs bij een column wil ik het papier voelen ritselen tussen mijn vingers. En daarom print ik alles af wat leesbaar is.’ Waarna hij voor het papieren boek pleit, eindigend met een oproep: ‘Laat het boek circuleren in zijn puurste vorm, papier, dan gaat het niet verloren.’

Jan, ik heb goede redenen om mij van ritselend papier af te wenden, ik lijst ze op in De onverwachte terugkeer van Amandine. De nadelen die je aankaart zijn reëel, de voordelen die ik aanhaal zijn dat eveneens. Zo is de papieren editie van Amandine — volgens velen mijn magnum opus — al lang niet meer beschikbaar, de digitale uitgave daarentegen is onuitputtelijk: de veelgeprezen Paint It Black-editie!

Mijn keuze voor digitaal ligt evenwel nog elders. Ik ben vrijwel zeker dat het internet de literatuur zal revolutioneren, digitaal zal voor de letteren even ingrijpend zijn als de fotografie dat was voor de schilderkunst, de recente 'explosie' van artificiële intelligentie bevestigt dat. Literatuur zal, zegt ook Kenneth Goldsmith, ten gronde veranderen of… verdwijnen. Dit is bijgevolg de taak die een schrijver zich vandaag moet voorhouden: goed leren schrijven voor internetlezers die surfen, scrollen en swipen, lezers die naar verluidt een korte spanningsboog hebben, lezers die anders gaan lezen in een wereld die bulkt van de verhalen. 

Mijn 'e-experimenten' (handpalmverhalen⇲, drabbels⇲, eenparagraafverhalen⇲, provovers⇲, prozagedichten⇲, mini-essays⇲, driezinnenverhalen⇲ en oneliners⇲.…) maken van mij trouwens ook een betere schrijver. Zo had ik voor de papieren Amandine meer dan 72.000 woorden nodig, in de digitale Amandine doe ik krek ’t zelfde in 63.000.  

Jan, waarom schrijf ik? Niet voor geld, niet voor roem, niet voor 't ritselen van papier, niet voor, godbetert, de eeuwigheid. Ik laat je even in mijn ziel kijken: wat ik voel is een sterke behoefte om te communiceren, tegelijk is er die even sterke drang om alleen te zijn. Schrijven voldoet, als niets anders, en wel terzelfder tijd, aan die twee behoeftes. Dat ik die gave al van kindsbeen heb, houdt me wellicht weg van ’t zothuis of/en ’t gevang, en zeker van de straat en van de drank. Voor de rest is ’t, zoals T.S. Eliot zo welsprekend over 't schrijversgild zei: ‘For us there is only the trying, the rest is not our business.’

Flor Vandekerckhove⇲

(°) 't Is iets wat ik nog maar sinds kort doe. Eerdere antwoorden op lezersbrieven vind je hier (Raf Verbeke), daar (Eddy Strauven) en ginder (Noël Van Herreweghe).

De vijfde editie van GAUW! ligt in de onuitputtelijke voorraden van De Weggeefwinkel. Zoals alle e-boeken van uitgeverij De Lachende Visch is ook deze vijfde editie van GAUW! gratis voor wie erom vraagt. Doe het via liefkemores@telenet.be en de e-meiden van De Weggeefwinkel zorgen ervoor dat het boekje meteen in je mailbox valt. Beschikbaar in pdf en EPUB, naar keuze.