Herinneringen aan de oude koster

Golfstraat, Bredene-Duinen⇲. Rechts op de postkaart: het huis van Oscar Hautekiet.

OP EEN OUDE postkaart kijk ik naar het huis van de oude koster, een niet langer bestaande woning die van sober gehouden welstand getuigt. Het huis heeft, zie ik, een naam: Stella Maris⇲. Het postkaarthuis ziet er bijlange niet zo indrukwekkend uit als 't in mijn herinnering was, misschien doordat ik er destijds met korte beentjes naar keek. 

Vanaf de garre van Cornelis⇲ — nu Hasselstraat — had ik in de verte ook uitzicht op de achterkant die uitgaf op een lange hof, deels moestuin, afgezoomd met een rij populieren waarin ik na een zomerse regenval al eens de koekoek horen kon. (Het ruisen van populieren en het horen van de koekoek roepen nog altijd gevoelens van geluk in me op.)
De oude koster herinner ik me als een oude, magere man die zich zelden op straat vertoonde en die, als hij dat al deed, zich op een oude fiets verplaatste, ik herinner me een indrukwekkend grote fietsbel; wellicht fel vertekenende beelden. Ik vraag me af hoe ’s mans beroepsleven er eerder had uitgezien, koster was uiteraard geen fulltime bezigheid. Luc Blomme, die weet dat de oude koster Oscar Hautekiet heette, suggereert ‘verzekeringen’, maar hij plaatst daar wel een vraagteken achter. 
Ik google Oscar Hautekiet en kom zo te weten dat Hautekiet een echte kostersnaam⇲ is. Nu nog is hier in de buurt een Hautekiet die kerkorgels beroert; ongetwijfeld familie van Oscar, want, in 1646 werd een eerste Hautekiet in Eernegem als koster aangesteld: ‘Hiermee zette Gheerardus Hautekiet een traditie op gang (…) Deze familie werd koster van vader op zoon en voor de uitoefening van het ambt kwamen ze in tal van parochies van het Vlaamse land terecht.’ (°) Feit: Oscar Hautekiet was in mijn kindertijd al oud-koster en in de kerk van Bredene-Duinen alleen nog in in een zelden voorkomend geval van nood actief. De keren dat ik hem achter ’t orgel heb zien zitten zijn raar. Zijn schrapende stem is me bijgebleven en ook zijn orgelmuziek die danig afweek van wat wij normaliter te horen kregen, ik denk dat de oude koster meer registers opentrok⇲. 

In mijn katholieke kindertijd⇲ dekte het beroep van koster⇲ niet langer ten volle de naam, dat is althans de indruk die ik ervan overhoud. De nieuwe koster was in de kerk omzeggens alleen nog organist. Die nieuwe heette Bernard Warlop⇲, een mens die daarnaast ook onderwijzer was, campinguitbater, eierverkoper, uitbater van een danszaal, militant lid van de CVP en voorzitter van het OCMW.
Flor Vandekerckhove⇲

(°) Jaarboek Ter Cuere Bredene. 2012. In Bijlage 16, ‘Artikel uit een krant van 1973 over kosterfamilie Hautekiet.’

GAUW! is het eerste boekje dat ik schreef nadat ik eind 2013 besloten had alleen nog digitaal te publiceren. Het verhaal, waarin ik over mijn kindertijd vertel, verscheen als e-boekje in 2014. Gaandeweg leerde ik meer over elektronisch schrijven. Het verhaal werd daardoor in opeenvolgende edities korter, ik voegde er links aan toe, waardoor lezers nu ook naar liedjes uit die tijd kunnen luisteren en herschreef uiteindelijk het hele verhaal, nu in een door mijzelf bepaalde vorm met strenge regels die ervoor zorgen dat het verhaal tegemoet komt aan de verwachtingen van internetlezers: kort, eenvoudig, erg geschikt voor wie, zoals ik, een korte spanningsboog heeft… Zoals alle e-boeken van Uitgeverij De Lachende Visch is ook deze vijfde editie van GAUW! gratis voor wie erom vraagt. Doe het via liefkemores@telenet.be⇲ en de meiden van De Weggeefwinkel zorgen ervoor dat het boekje meteen in je mailbox valt.