Heim en de consul, kleurrijke figuren van de Baelskaai

Het salon van PDG Lucien Decrop, grandeur uit het midden van de XXste eeuw, 
zoals ik het op de Baelskaai onveranderd aantrof op de drempel van de XXIste eeuw.

In 2000 richtten enkele ondernemers, aangevuurd door Willy Versluys, een vereniging op, de vzw Cogito. Bedoeling was onderzoek te verrichten naar een nieuw type vissersvaartuig. Ik kwam in dienst om die studie uit te voeren.

Daardoor kwam ik in Oostende weer op de Hendrik Baelskaai terecht, in een gebouw dat toebehoord had aan de familie Decrop, ooit toonaangevend in de visserij. Decrop was eigenaar geweest van een vissersvloot, visverwerkingsbedrijven, een nettenmakerij, een touwfabriek, diepvriesinstallaties… 

Het gebouw ademde grandeur uit, temeer omdat de vergaderzaal en de directielokalen onveranderd waren. Parket, hoge plafonds, oude eik, scheepsmodellen, duur meubilair, marines… Veel van die bureaus werden niet meer gebruikt, maar twee ervan wel. Ze werden van elkaar gescheiden door een lange gang. Aan het ene uiteinde kreeg ik een bureau toegewezen. Aan het andere kant bezette de oude Charles Decrop, consul van Duitsland, twee kantoren. Tussen ons in lagen verstofte directielokalen en -salons, bewaard in de oorspronkelijke staat, een soort sarcofaag van het kapitalisme ter zeevisserij.

Een consulaat heeft in Oostende niet veel te doen. Toch beschikte Decrop over een staf. Hij kon rekenen op een secretaresse en er was meneer Heim die als portier fungeerde. Alle drie waren ze de pensioenleeftijd voorbij, maar stipt om negen uur kwamen die drie daar dagelijks bijeen. Dagelijks voerden zij een ritueel uit. Elk om beurt liepen ze de lange gang af, voorbij mijn bureau, verder naar beneden, om meteen weer naar boven te komen en hoofdschuddend de terugweg door de lange gang aan te vatten. Meneer Heim altijd als eerste. Enige tijd later was het de beurt aan de secretaresse en dan weer aan Heim. Een enkele keer ook de consul. Uiteindelijk kwam ik te weten dat ze elk om beurt naar de brievenbus trokken, hopend op enige post. Tevergeefs. 

De consul en meneer Heim waren kleurrijke personages.  De eerste kwam uit een roemrijk visserijgeslacht, steenrijk en verfranst. Hij deed letterlijk niets. Wanneer hij cash nodig had, reed de secretaresse mee om in zijn plaats geld uit de muur te halen. Meneer Heim was zijn tegengestelde en ze kibbelden voortdurend. Heim was een technisch genie, ooit eigenaar van een televisiewinkel met eigen merk. Hij was geheelonthouder. De consul daarentegen was verslaafd, tegen de tijd dat hij weer naar huis reed, stond heel het consulaat onder de sigarettenrook. De consul trok zich nergens wat van aan, Heim daarentegen was een gezondheidsfreak en hij was ook een communist van het soort dat vindt dat Stalin een hele pief was; de consul was dan weer een kapitalist van het Bourgondische type. Heim had ijzeren meningen, de consul was de vleesgeworden cynicus; Heim had smetvrees, de consul leefde in het stof van de bourgeoischic. Decrop was consul van Duitsland en Heim kon geen Duitsers verdragen.

Heim was begiftigd met een buitengewone fantasie die het voor mij moeilijk maakte Dichtung und Wahrheit van elkaar te onderscheiden. Hij was een verzetsman geweest. Ooit had hij een aanslag op Hitler gepland, maar hij werd teruggefloten door de Joodse wereldraad. Hij had nog steeds connecties met de MI5.  Voor die Britse geheime dienst ontwierp hij nog altijd spionagemateriaal. Hij had, zo zei ik al, erg veel fantasie.

Flor Vandekerckhove↗︎