Geef me je zin

In de weekendeditie van NRC Handelsblad staat een interview met mijn lievelingsschrijver A.L. Snijders. Man man man, kan die schrijven! Daar doe ik mijn hoed voor af.

In mijn verhalen probeer ik die mens te evenaren. Misschien moet ik me zelfs een epigoon noemen, een navolger; iets wat ik me hier eerder al afgevraagd heb. In dat stukje schrijf ik: ‘Ik vermoed dat het hard zoeken is naar schrijvers die zich graag navolger horen noemen, maar zelf heb ik geen bezwaar. In de pikorde van het schrijversgild sta ik helemaal onderaan. In de wielrennerij zou ik een kermiscoureur zijn, in de bouw een klusser, in de politiek een trotskist … Een mens moet zijn plaats kennen en daar moet hij er het beste van maken.’

A.L. Snijders is op ’t moment van dat interview een stukje aan ’t voorbereiden: ‘[Dat] gaat over een onlangs overleden vriendin van hem. De eerste zin heeft hij alvast: „Het vrolijke meisje bleek tot haar schrik geboren te zijn in een streng gereformeerd milieu”. Hij heeft ’m zomaar opgeschreven, zonder gedachten vooraf, omdat hij zijn ZKV’s tegenwoordig schrijft volgens een nieuw procedé: de min of meer willekeurige eerste zin trekt de rest van het stukje voort. „De eerste zin moet alles baren”, zegt hij (…) „Ik bedoel daarmee dat ik nog geen idee heb waar dat stukje over moet gaan. Ik wil alleen de eerste zin hebben en die moet het doen voor de rest”. (°)  
Nu wil ik met u iets soortgelijks proberen doen. Daarom formuleer ik een oproep: geef me je zin en ik bouw er een verhaal rond. ik beschouw het experiment als een softe versie van écriture automatique, gecombineerd met een zachte vorm van het cadavre exquis.

Stuur me een zin op en ik ga ermee aan de haal. Niet dat het daarom de openingszin wordt, al wat ik op voorhand weet is dat uw zin in het verhaal zal voorkomen. Die zin mag van u zijn of van uw kleindochter; hij mag uit de diepste krochten van uw imaginatie komen, maar u kunt hem ook in ’t wilde weg uit de krant plukken; hij mag lang zijn of kort; getuigen van filosofische diepgang of van het vuil van de straat.

Stuur die zin op naar florvandekerckhove@telenet.be en ik ga ermee aan de slag. Dat kan vlug gaan, maar ’t zou ook kunnen zijn dat het enige tijd duurt voor ’t zover is; feit is dat de zin een verhaal zal baren. Zodra ik er klaar mee ben breng ik u op de hoogte van ‘t resultaat.

Ik ben benieuwd en verhoop van u hetzelfde.

Flor Vandekerckhove

 (°) Geciteerd uit A.L. Snijders: ‘Het verdriet stijgt tot aan de neus’, een interview in NRC Handelsblad met A.L. Snijders door Tommy Wieringa, 27 april 2019. (ZKV staat voor zeer kort verhaal.)