 |
| — Flor Vandekerckhove en Luc Martinsen. Het schilderij heet Nooit meer drinken. (foto Jo Clauwaert) — |
Mijn ouwe maat Luc Martinsen stelt zijn schilderijen tentoon. Hij
nodigt me uit om aan de vernissage te participeren. Frank Decerf leidt in en de
nieuwe Oostendse burgemeester opent het drankgelag. Ik denk: Frank én die
nieuwe burgemeester, op één avond, op één plek, samen, dat kan ik niet aan. Ik laat de
kelk aan mij voorbijgaan.
Omdat een duivelszak nooit vol is, volgt na de tentoonstellingsperiode nog een
finissage. Die had ik, eerlijk gezegd, niet zien afkomen, een finissage. Luc
komt me persoonlijk uitnodigen. Ik zeg hem wat me van de vernissage weggehouden
heeft. Had hij het niet gedacht!
Naar de finissage kan je komen, zegt Luc, de kans is gering dat Decerf en die nieuwe burgemeester daar samen present tekenen. Nu heeft hij me
goed liggen.
23 juni, 18 uur. Nergens vind ik een paar gelijke sokken, nergens een
gestreken hemd. De schoensmeer blijkt versteend. Een blik door 't raam leert me dat er nergens in de straat een elektrische deelstep gestationeerd staat die me naar de finissage kan rijden. Ik blijf
thuis. Schaars gekleed (marcelleke, propere onderbroek, blauwe en zwarte sok) schrijf ik in één ruk Mijn persoonlijke
poëtica neer, een waar meesterwerk in het genre van het zeer korte
verhaal. Het eindigt met de woorden It’s
literature stupid. Een finissage die kan tellen.
Flor Vandekerckhove
Wat ik die avond ook doe
is een gedicht
op de podcast zetten.
Het heet
De eerste zon
en ’t is een hommage
aan kunstschilder
Luc Martinsen (foto)
en zijn
bende.
U doet er goed aan
1s te luisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten