'Als ik er niet op kan dansen,
dan is ’t mijn revolutie niet', zegt ze. Zelf ben ik
niet zo’n danser, maar als Emma Goldman je met zoveel woorden ten dans
vraagt, is weigeren geen optie. Emma gaat hard tekeer op de revolutionaire dansvloer, zo hard dat ik er de draad van mijn verhaal bij verlies. Terwijl zij de massa’s met
indrukwekkende heupbewegingen aanvuurt, laat ik me zakken, om te midden van al die krioelende benen mijn draad weer te vinden. Daar ontdek ik onverhoeds een nieuw perspectief. Het valt me op dat het
onderscheid tussen revolutionaire vaandels en lingerie er volledig wegvalt. Nog voor ik de strategische consequenties van dat nieuwe (in)zicht
volledig kan overdenken, gaat mijn telefoon over. ’t Is Iwein Scheer van ‘t
Kroegske, die me vraagt of ik op die zondag vrij ben. Hij wil iets ondernemen. Ik antwoord dat ik in Frankrijk vertoef en derhalve niet op zijn spel aanwezig
kan zijn. Waarna ik mijn droom probeer verder te dromen. Dat zal wel niet
lukken, maar ’t is toch ’t proberen waard.
Flor Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten