 |
|
— Ivan Schamp meldt me: De wielertoeristen van Breduinia
hebben op zaterdag 7 september hulde gebracht aan Roland Vanmassenhove, ‘de
Mas’. Hij werd onwel tijdens een georganiseerde fietstocht en liet het leven
langs de IJzer, tussen Nieuwpoort en Diksmuide. De Breduinia’s hebben er een
gedenksteen geplaatst en een korte herdenkingsplechtigheid gehouden. De naaste
familie van Roland was daarbij aanwezig. —
|
Nadat Annie Vanhee me het plotse overlijden van onze jeugdvriend Roland Vanmassenhove (° 2 januari 1951 - † 27 april 2019) gemeld had, was ik als bezeten beginnen googelen: wat was er gebeurd? Wanneer? Waar? Ook andere computers draaiden op volle toeren. Het zwengelde een onderlinge correspondentie aan. Resulteren deed al dat over en weer schrijven in een stukje dat heet: Onze makker Roland Vanmassenhove overleden.
Eerder die
dag had ik in De Laatste een oproep
gelanceerd, die daar niets mee te maken had. Daarin schreef ik: Geef me je zin en ik schenk je in retour een verhaal.
Tussen de vele reacties bevond zich ook deze van Erik Poppe: ‘Hier
mijn zin: "Mensen als Roland verdienen het te blijven leven, daarom brengt
zijn dood mij in de war".’
Veel mooier
kan een rouwbetuiging niet worden, vind ik. Daarenboven zit er voer voor meditatie
in. De zin verklaart het verlangen naar een hiernamaals, een plek waar mensen
als Roland blijven leven. Die plaats is
ons bekend als de hemel, eventueel de zevende. Anderen noemen het de
overkant, de eeuwige jachtvelden, de Elyseïsche Velden. Veel
van die plekken blijken verafgelegen fabelachtige landen te zijn: eilanden der
zaligen, gelukzalige eilanden, aardse paradijzen …
Zelf
geloof ik niet in het bestaan van een hiernamaals, maar voor Roland Vanmassenhove maak ik graag
een uitzondering, want het is zoals Erik het zegt:
‘Mensen als Roland verdienen het te blijven leven.’
Flor Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten