 |
De vijf huisjes van de Rue du Pénèry. Met de Pueg del borion↗︎ als achtergrond, vermeld ik boven elk huisje de namen van de respectievelijke bewoners. |
In Vabre, waar ik me in Frankrijk normaliter ophoud, is ‘t internet schaars goed. Om tot u te komen, dien ik me naar ’t gemeentehuis te begeven. Vooraleer men me daar toegang tot een oud elektronicameubel verleent, moet ik me bekend maken, inclusief mijn leeftijd. Dat meubel vraagt me vervolgens naar paswoorden die ik al jaren niet meer heb/ken. Een enerverend gebeuren is ‘t en ‘t maakt dat ik dit stukje onverrichterzake weer naar de Rue de Pénèry meeneem, naar ’t huisje tegen de internetloze berg, waar ik het daags voordien geschreven heb.
Dat was dus gisteren.
Vandaag is ’t anders. We zijn de Pyreneeën ingetrokken. Verder, dieper, hoger. In Montaillou↗︎ zet ik Tania af, die er niet voor terugdeinst het voor ons opdoemende gebergte te trotseren. Te voet! Vanavond zien we elkaar weer, tweeëntwintig kilometer verder, in Ax-les-Thermes↗︎. In afwachting zak ik weg in een gerieflijke fauteuil, een lobby, een hotel. Wifi !
Ik heb vier vignetten te posten, drie kortjes over Franse buren en morgen eerst eentje over de helende krachten van het water van Ax. Daarna volgt een stukje over mijn buurman Robert en later vertel ik nog iets over Pascal die me een halve stère↗︎ hout brengt. Vandaag neem ik afscheid van Ariane die zopas haar huisje verkocht heeft.
Wanneer ik mijn bouwval in 1992↗︎ begin te renoveren, wordt d’r huis nog bewoond door de familie Da Silva, de laatste permanente gebruikers. Daarna komt het als vakantiehuis in handen van een kortademige chauffeur en wanneer die voorgoed ophoudt met ademen, kopen Ariane & Fabrice uit Montpellier het instapklare vakantiehuisje. Het koppel scheidt, de woning staat vele jaren aan een veel te hoge prijs te koop, de twee blijven er enthousiast gebruik van maken, weliswaar afwisselend, wegens uit de echt gescheiden. Tot nu dus. Ariane verblijft er voor ’t laatst, en host nog één keer in de bossen, op zoek naar eekhoorntjesbrood↗︎.
In de Rue du Pénèry er is een joviale omgang, allemaal volk dat zich zo’n huisje alleen kan permitteren omdat het alhier twee keer niets kost. Hier is geen plaats voor tralala. Met al mijn buren sta ik op goede voet alsmede op de foto, maar niet met Ariane. Tussen ons heeft zich een soortement afstandelijkheid geïnstalleerd. Dat komt doordat ik op deze berg een ietwat bedenkelijke reputatie tors. Ik ben de Belg met de wisselende partners. Toen ik hier dertien jaar geleden voor ’t eerst met Tania kwam, was dat voor Ariane de vrouw teveel. Zo vertelde me haar veroordelende blik. Maar misschien denk ik dat alleen maar, want op de valreep had ik voor ’t eerst een goed gesprek met haar. En ook voor ’t laatst: adieu Ariane!
De introductie van
Coca-Cola in Vabre
Geen opmerkingen:
Een reactie posten