Het verhaal van het Serruys en ’t Heilughart (een prozagedicht)

Heb ik u al eens mijn darmen getoond?

OOSTENDE HEEFT TWEE ziekenhuizen, elk met een eigen identiteit, het Serruys en ’t Heilughart. In ’t Heilughart hangen kruisbeelden, in ’t Serruys hangt niets. In ’t Serruys komen mensen die op de Opex wonen en op ’t Sas, ze staan aan de dop; in ’t Heilughart komen patiënten van de nieuwbouw op de oosteroever of ze staan in ’t onderwijs. De dokters van ’t Heilughart rijden met Tesla’s, die van ’t Serruys met Lada’s; dat laatste is vreemd, maar niet vreemder dan die kruisbeelden. De verpleegkundigen komen in ’t Heilughart aangereden op bakfietsen, die van ’t Serruys op bromfietsen. De patiënten van ’t Heilughart worden daar gedeponeerd door liefhebbende familieleden, die van ’t Serruys komen in hun eentje, met de bus. Die van 't Heilughart lezen 't Parochieblad, die van 't Serruys Het Laagste Nieuws. Al die identitaire verschillen bedenk ik in ’t Serruys, mijn geliefde ziekenhuis. Daar onderga ik in de dagkliniek een darmonderzoek, een colonoscopie↗︎. ’s Morgens binnen, ’s avonds buiten. De dokter vindt niets in mijn darmen — merk ik spijt in zijn stem? — waarna hij in zijn Lada huiswaarts vlamt. Op de terugweg naar huis — tram — bedenk ik dit verhaal, een prozagedicht, deels waar, deels onwaar, zoals steeds, maar, zo hoop ik, ferm aangenaam om lezen. Heel anders dan de voorbereiding op zo’n colonoscopie, die ferm gescheten is, in welk ziekenhuis ook.

Flor Vandekerckhove↗︎