 |
Links: Abram Topor. Rechts: Roland Topor |
BLADEREND IN het boek (°) dat Arnon Grunberg over absurdist Roland Topor samenstelt, ga ik op zoek naar een aanknopingspunt. Ik laat De huurder aan mij voorbijgaan, een roman — Polanski maakt er The tenant↗︎ van — blader door de verhalen en noteer wat de ik-figuur in Memoires van een oude zak over zijn moeder zegt: ‘— ik noemde haar mama — ’ Waardoor ik me herinner dat ik eerder in het boek een zelfportret van Abram Topor zag staan, Rolands vader. Dat zoek ik weer op en zie dat Rolands tekenstijl niet erg van deze van Abram verschilt. Grunberg noteert dat vader de lievelingsschilder van de zoon is.
Wat me bij een van mijn dada’s brengt: wie in de voetsporen van een zijner ouders treedt, heeft een voorsprong op al de anderen die eerst alles zelf moeten uitvinden. ’t Is een stelling ter grootte van een ingestampte deur, maar daarom niet minder waar. Daarna zoek ik een manier om die stelling met beeldend werk van vader & zoon Topor te illusteren en mijn keuze valt op enerzijds een litho uit 1980 van vader Abram, Le banc↗︎, en anderzijds de litho Le Voyageur immobile van zoon Roland. Met een beetje fantasie zie je de zoon stilstaand langs vaders landschap reizen, landschap dat hem passeert. Dat het in de voetsporen van je ouders ook niet altijd gemakkelijk is, zie je als je heel goed kijkt: de enorme klem rond ’s mans linkervoet, de zoon zit letterlijk klem. Wat me dan weer naar een andere mijner stellingen leidt, die zegt: ’t is altijd iets & 't is overal iets.
(°) Roland Topor. romans, verhalen, tekeningen en foto’s gekozen en met een voorwoord van Arnon Grunberg. 2007. Nijgh & Van Ditmar. 389 pp.
 |
De e-boeken (pdf) van Flor Vandekerckhove zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be↗︎.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten