 |
— Het nieuw samengestelde gezin komt aan in de supermarkt; de deur zwaait open als was 't de hemelpoort. —
De film↗︎ zie ik op Netflix, het boek↗︎ vind ik niet in de bib. Het boek (1985) is van Don Delillo↗︎ , de film (2022) van Noah Baumbach↗︎. White Noice volgt een ingewikkeld nieuw samengesteld gezin dat op verschillende manieren met de onvermijdelijkheid van de dood geconfronteerd wordt. De personages zijn erdoor geobsedeerd. Dat geldt zeker voor de beroemde universiteitsprofessor Jack en nog meer voor zijn vrouw Babette die zo bang is om dood te gaan dat ze verslaafd raakt aan een pil die niet bestaat. Al die preoccupatie met de dood maakt de film erg geschikt voor de reeks ‘memento mori’ waarin ik me over het onderwerp buig (dit is al het 24ste stukje in de rij, wie er meer wil lezen, klikt het label aan, rechts van de blog.)
Het verhaal onderzoekt het postmodernisme, ‘Grote verhalen’ worden verworpen en ruimen plaats voor opeengestapelde pietluttigheden. Jack is een specialist in Hitlerstudies, zijn vriend probeert soortgelijke specialist te worden, maar dan in Elvis. Hitler en Elvis komen op postmoderne wijze naast elkaar te staan. Nu zelfs de nonnen niet meer in God geloven stort de mens zich op consumptie, een postmoderne manier om de dood te bezweren.
De film is meer Woody Allen dan Ingmar Bergman. In dit geval bekoort die lichtvoetigheid me zeer; 't is het soort lichtvoetigheid dat ik ook weervind bij de Amerikaanse dichters die ik bewonder. Spijtig dat ik het boek niet in de bib vind, ik vraag me af of die lichtvoetigheid ook daarin weer te vinden is. Omdat het filmslot me overweldigt, zou ik ook dat graag met ’t einde van het boek vergelijken. De film eindigt in de supermarkt, ersatzhemel die ons afleidt van onze sterfelijkheid. Daar slaat, denk ik ook de titel op: white noise, een constant, monotoon geluid, als dat van een kabbelend beekje, dat je makkelijk laat inslapen, lees: dat je laat ophouden met piekeren over de dood.
Terwijl de aftiteling loopt, zien we de consumenten winkelend dansen op vrolijke muziek van LCD Soundsystem↗︎. De scène gaat op en neer door de gangpaden, resulterend in een langdurig shot van bovenaf: we zien het geheel van de supermarkt, gevuld met felle kleuren, vrolijk ogende supermarktartikelen, olijke werkers en dansende consumenten, elk in een verschillende en toch gelijklopende choreografie. Het decor en de choreografie maken van de scène een meesterwerk. Overdrijf ik wanneer ik zeg dat ik naar de mooiste aftiteling ooit aan ’t kijken ben? De lyrics van de muziek sluiten perfect aan bij de thema's van White Noise, de zanger heeft het over ‘I need a new body, to push away the end’ en ‘Lets say goodbye to a beautiful friend’, en ‘Don't go to the light.’ [Die aftiteling had ik hier ter illustratie aan toegevoegd, maar YouTube heeft die omwille van copyrightredenen weer weggehaald. Spijtig.]
Dit stukje verschijnt ook in Snapshots. Tijschrift van de Vlaamse Filmpers.
De e-boeken (pdf) van Flor Vandekerckhove zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be↗︎.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten