De Opex in de mens herkennen (en over vooringenomenheid)

Kris Verdonck⇲ maakte een aantal portretten waarin hij de Opex-in-Flor probeert te vatten. Op de eerste foto maakt mijn dochter Marijke⇲ daar een artist impression van, op de tweede foto toon ik met proletarische trots een ontbrekende tand.

AAN DE ZITBANK, nabij de vuurtoren, waar ik graag verpoos, passeren ze allemaal. Ik herken wie in de sjieke nieuwbouw⇲ van de Oosteroever woont, ik onderscheid hen van wie van de Opex⇲ komt. Kleren, gestes, manieren, oogopslag, taal… Een vrouw met hondje komt naast me zitten, ik herken meteen de Opex, kapsel, parfum, de manier waarop ze gaat zitten… ik hoor het wanneer ze me zegt dat het mooi weer is, het feit alleen al dat ze tegen me spreekt. Er nadert een habitué, dokwerkerssnor, zware mens, trainingsbroek, slordig haar dat onder de cap uitsteekt, ik zie er een harde werker in, een die omwille van karaktergebreken aan de drank geraakt is en vervolgens in de steun, hij laat me denken aan een biermerk dat niet langer courant is, export. Onmiskenbaar Opex. De vrouw zegt hem in soortement Oostends Frans dat het mooi weer is. De dikke man antwoordt in het mooiste academisch Frans dat ik ooit gehoord heb. Een schrijvelaar zou hier iets aan toevoegen, iets over vooringenomenheid, maar ik niet. Ik sta op en vat de terugweg aan. Op de Spinoladijk voel ik een pril lentezonnetje op mijn rug en de oostenwind in 't gelaat, op ’t strand ligt nog steeds de zeehond die daar in ’t doorgaan ook al lag.
Flor Vandekerckhove⇲