 |
| Links Frank Van den Berghe in Huize St Bonaventura, 23 maart 25. Midden: Frank en Charles Van den Berghe werken aan een folkloristische figuur n.a.v. de nog steeds bestaande Lichtstoet in Ledeberg. De foto toont waar Frank Van den Berghe de mosterd haalde (met dank aan Raf Dobbelaere voor de foto, vermoedelijk eind jaren zestig) Rechts: Kunstwerk van Frank Van den Berghe, in 2014 geëxposeerd in Huize Bonaventura, 'Kring' - Hout en gelaagd materiaal - 2014/15 - 57x30x4 cm.) |
DE WERELD VAN de beeldende kunsten is — meer nog dan die van de literatuur⇲ — ook een sociaal gebeuren. Daar bestaat een infrastructuur voor, de galerie, en er is een regelmatig terugkomend evenement waarop dat sociale hoogtij viert, de vernissage. Christine Adam van Huize St. Bonaventura⇲ spreekt terzake over ‘de ontmoeting van artiesten en kunstminnende mensen.’
Zelf neem ik daar niet langer aan deel, als schrijver niet aan deze van de literatuur — ik ben meer zoals Russell Edson⇲ — en als ‘kunstminnende mens’ niet aan deze van de beeldende kunsten. Ouder wordend ben ik niet alleen minder beweeglijk geworden, maar vooral minder sociabel⇲. Dat ik op zondag 23 maart toch present teken op zo’n vernissage⇲ betekent dus wel iets. (°) Vóór we het tijdelijke voor het eeuwige wisselen wilde Ik kunstenaar Frank Van den Berghe nog een keer zien. Niet dat we op sterven liggen of zo, maar hij is van 1946 en ik van 1949, lang kan het nu niet meer duren, niet met het leven dat wij geleid hebben. Van den Berghe is niet zonder betekenis in mijn leven. Er is een tijd geweest dat we veel met elkaar optrokken, we waren collega’s, makkers, vrienden zelfs. Hij was al een artiest toen ik hem in 1971 leerde kennen en hij heeft me geleerd wat kunst is, waarvoor ik hem tot vandaag dankbaar ben — iets wat ik hem nog wilde zeggen voor we er de brui aan geven.
Wanneer zo’n vernissage slaagt, tekent daar zoveel volk present dat je 't zicht op de kunstwerken verliest. Dat is ook hier het geval, ik mankeer ruimte om te fotograferen wat ik u wil tonen. Geen nood, ik vind elders wel iets, want alhoewel het van 1981 geleden is dat ik zijn werk gezien heb, herken ik het meteen, ’t is altijd kunst die Christine Adam even bondig als correct omschrijft als eenvoudig, universeel en monumentaal in kleinheid. ’t Is ook werk dat nergens naar verwijst dan naar zichzelf. Spontaan denk ik aan Susan Sontags Against Interpretation⇲ en aan Waarom Chopin de regen niet wilde horen⇲, waarna ik me afvraag of het daardoor komt dat ik nergens een gedegen monografie over Frank Van den Berghe vind. Wordt een kunstenaar ook niet herinnerd door wat erover geschreven wordt? Ligt hier geen taak voor zo'n ‘kunstminnende mens’? Terwijl ik me een weg tussen hen baan, dringt zich een van mijn dada’s op: wie in de voetsporen van een ouder treedt, heeft een voorsprong op anderen die alles zelf moeten vinden. ’t Is een stelling ter grootte van een open deur, maar daarom niet minder waar. Eerder heb ik dat al geïllustreerd met werk van vader en zoon Topor⇲, met de schrijvers in de familie Van het Reve⇲ en vooral in een essay waarin ik het schrijverschap van Haruki Murakami met het mijne vergelijk⇲. (°°)
Waardoor ik in dit stukje ook aan Charles Van den Berghe (°1910 - 1983†) herinner, vader van Frank; geen kunstenaar, maar een schrijnwerker-meubelmaker, vakman, destijds ook collega in het bedrijf⇲ waar ik Frank heb leren kennen. Daar in Ledeberg, in het atelier van de Weldadigheidsstraat, heb ik gezien hoe Frank Van den Berghe de tactiliteit⇲ van materialen van huis uit meekrijgt, gift die hij vervolgens tot grote kunst verheft.
 |
| Beeldende kunst is ook een sociaal gebeuren. Op de vernissage in Huize Bonaventura ontmoetten oud-collega’s elkaar, ze werkten ooit samen in Ledeberg, in Speurder, filiaalbedrijf gespecialiseerd in de verkoop van binnenhuisdecoratie. Van links naar rechts: Flor Vandekerckhove, verantwoordelijk voor de reclame; Rudy van Driesch, lid van de schrijnwerkersploeg; Annemie Seynaeve, directiesecretaresse en Frank Van den Berghe, vormgever. |
(°°) Haruki Murakami en ik Over schrijverschap. Essay. 2023. Uitgeverij De Lachende Visch. 23 pp. Zowel verkrijgbaar in pdf als EPUB. Zoals al de e-boeken van uitgeverij De Lachende Visch is ook dit essay OVER SCHRIJVERSCHAP gratis voor wie erom vraagt. Ernaar vragen doe je via liefkemores@telenet.be⇲. De Weggeefwinkel zorgt ervoor dat het dezelfde dag nog in je mailbox valt. (Vermeld ‘Over schrijverschap’ en zeg ook of je pdf dan wel EPUB wilt ontvangen.)
