 |
Links: interieur van het huisje (foto, 21 juli 2025.) Rechts: Marijke naast Jean-Pierre, uitbater van het dorpscafé (foto 22 juli 2025).
|
WANNEER MARIJKE van de reis weerkeert, brengt ze ongetwijfeld nóg foto’s mee en de kans is niet onbestaand dat ook die in de blog terechtkomen. Toch noem ik de twee foto’s in hoofding ‘de laatste’. Ze zijn hoe dan ook kakelvers. De slaapkamerfoto dateert van 21 juli, deze met Marijke in het dorp werd gisteren gemaakt. De snelheid waarmee dingen in internettijden over en weer gaan, laat me toe om die twee foto’s vandaag nog — verlucht met dit verhaal — naar de plaats van herkomst terug te sturen. Tijd is in deze niet onbelangrijk: vandaag, 23 juli, is ’t de verjaardag van mijn oudste, dit bericht is haar cadeautje.
Die verjaardag brengt Marijke in Vabre⇲ door, Frans bergdorp, waar ik nog tot 1 augustus een huisje heb; op die dag wordt de verkoop bezegeld. Vlak voor Marijke de terugweg aanvat, overhandigt ze de sleutelbos aan de nieuwe eigenaresse, dochter van mijn Franse buren — de sleutels gaan als 't ware van dochter naar dochter. Waarna dat huisje wat mij betreft 'het actuele' verlaat en mijn geschiedenis intreedt. Dat is niet erg, zegt mijn zoon, de herinneringen neem je mee, ’t zijn maar stenen die achterblijven.
Naast dat interieurbeeld staat een foto waarop ik Marijke voor ’t eerst in de dorpskern van Vabre zie floreren. Want dit is waarlijk wat ze daar doet, floreren. Samen met de autochtonen bereidt ze daar het jaarlijkse Sint Anna-feest⇲ voor, dit jaar is dat van 25 tot 28 juli: aperitieven, concerten, barbecues, dansavonden, bodega, praalwagens, vuurwerk, jeu de bouleswedstrijd… Ik herinner me die feesten en dan vooral ’t gezang en de muziek die de vele eet-, drank- en danspartijen vergezellen; ik herinner me overdadig veel geluid dat zich eerst in de dorpskern — die ook een klankkast is — ophoopt, aanzwelt, uitdeint en dan gestaag de berg bestijgt, waar het uur na uur in volume toeneemt, wat mij tot in de vroege uurtjes beletten kon te slapen. Waardoor ik er op den duur over waakte dat ik tijdens die dagen niet in Vabre⇲ present tekende. Wat anderen juist wel deden, want al wie in voorgaande jaren het uitstervende bergdorpje ontvloden had, kwam tijdens die feestdagen nog 1s terug om tot in de vroege uurtjes met de resterenden van katoen te geven. Daar werkt mijn dochter nu aan mee, op haar verjaardag. Misschien wordt het een traditie, wie zal 't zeggen.
Flor Vandekerckhove⇲
Wij, met zand in onze schoenen is een memoir (25 bladzijden), waarin ik terugdenk aan de weg die beeldend kunstenaar Luc Martinsen en ik afgelegd hebben, sinds onze eerste ontmoeting in 1988. Ik schreef dat boekje als een symfonie, een muziekstuk in drie delen, dat na het tweede deel onderbroken wordt door een interludium en afsluit met een coda. In de beste traditie van De Weggeefwinkel is ook Wij, met zand in onze schoenen gratis. U hoeft er alleen om te vragen. Mocht u interesse hebben, mail naar liefkemores@telenet.be⇲. (Vermeld 'Zand' en zeg 'pdf' of 'epub'.)
Google traduit pour mes voisins français (je n'ai pas controlé la qualité): Quand Marijke reviendra de voyage, elle apportera sans doute d'autres photos, et il y a de fortes chances qu'elles finissent aussi sur le blog. J'appellerai néanmoins les deux photos de l'en-tête « les dernières ». Elles sont toutes neuves, de toute façon. La photo de la chambre date du 21 juillet ; celle avec Marijke au village a été prise hier.
La rapidité avec laquelle les choses bougent ces jours-ci me permet de renvoyer ces deux photos à leur lieu d'origine aujourd'hui, avec une histoire en annexe. Le temps est précieux dans ce cas ; c'est un anniversaire ; aujourd'hui, le 23 juillet, c'est l'anniversaire de mon aînée, et cet article est son cadeau.
Marijke fête son anniversaire à Vabre, un village de montagne français, où je possède encore un chalet jusqu'au 1er août ; la vente sera finalisée ce jour-là. Juste avant de repartir pour le retour, Marijke remet le trousseau de clés à la nouvelle propriétaire, la fille de mes voisins français ; les clés sont, pour ainsi dire, transmises de fille en fille. Après quoi, pour moi, cette petite maison quitte le présent et entre dans mon histoire. « Pas de problème », dit mon fils, « tu emportes les souvenirs avec toi ; ce ne sont que des pierres laissées derrière toi.»
À côté de cette vue intérieure, une photo de Marijke s'épanouissant au centre du village de Vabre. Car c'est bien ce qu'elle fait là-bas : s'épanouir. Avec les habitants, elle prépare maintenant la fête annuelle de la Sainte-Anne, qui se déroule cette année du 25 au 28 juillet : apéritifs, concerts, barbecues, soirées dansantes, bodega, chars, feu d'artifice, concours de pétanque… Je me souviens de ces festivités, et surtout des chants et de la musique qui accompagnaient les nombreuses fêtes et du bruit excessif qui s'accumulait d'abord au centre du village, puis gravissait progressivement la montagne, où il augmentait d'heure en heure, m'empêchant de dormir jusqu'au petit matin. C'est pourquoi j'ai finalement pris soin de ne pas revenir à Vabre ces jours-là. C'est exactement ce que d'autres font, car tous ceux qui avaient fui ce village de montagne moribond les années précédentes reviennent ces jours pour fêter (en néerlandais on dit 'van katoen geven' = 'distribuer les restes de coton' ça existe en français?) jusqu'au petit matin. Ma fille y participe maintenant pour son anniversaire. Peut-être que cela deviendra une tradition, qui sait.