Veertig

— Mijn dochter is een fanaticus — 

Nog voor ze tien geworden was, wist ik dat mijn dochter een fanaticus was. Ze zei toen al dat ze niet meer naar de kerk wilde. ‘Neen,’ zei ze, ‘want de pau is daar. Ik blijf liever thuis.’ Ik dacht dat ze het over de buren had. Op dat erf woonde de kleine Ivan Depauw, een leeftijdgenootje waarmee ze nu en dan in onmin leefde. Omdat ik haast zeker wist dat de familie Depauw niet kerkelijk was, drong ik een beetje aan. ‘Ik heb Depauw daar nooit gezien,’ zei ik, ‘ik denk niet dat Ivan daar zal zijn.’ Ze reageerde fel: ‘Ivan niet, maar de pau wel,’ riep ze, ‘hij is daar elke keer!’ Mij was dat dus nooit opgevallen en daarom vroeg ik: ‘En waar zit die dan wel elke keer?’ Ze rolde met haar ogen, ten teken dat ze me ook altijd alles moest uitleggen: ‘Hij staat daar in een lang kleed met zijn armen te zwaaien.’ De pastoor? ‘Ja,’ zei ze, ‘de pau.’ Waarmee ze, begreep ik, de paus bedoelde.

Het beterde niet toen ze ouder werd. Ze was nauwelijks zestien toen ze al ging samenwonen, met een — hoe moet ik dat zeggen? — hier zeggen we een brünn. Zelf had ik liever gehad dat het met iemand van hier geweest zou zijn, met Ivan Depauw bijvoorbeeld.

Van studeren kwam daardoor niets in huis en toen ze twintig werd maakten haar moeder en ik ons grote zorgen omtrent haar toekomst. Op het erf kon ze niet blijven, want ze had nog nooit een koe gemolken. Moeder zei dat onz' dochter actrice wilde worden. Zelf vond ik dat een belachelijke gedachte. ‘Ze zou dan beter coiffeuse worden’, zei ik tegen haar moeder, 'er zullen altijd coiffeuses nodig zijn om haar te knippen.’ Ik zei er verder maar niets over, want ik was al lang blij dat ze inmiddels van bij die brünn weg was.

Mijn dochter werd geen coiffeuse. Dat was haar niet fanatiek genoeg. Ze werd een fanatieke beroepsactiviste. Ik mocht thuis geen gas meer gebruiken dat uit Rusland kwam, geen diesel uit Nigeria, geen sinaasappelen uit Israël, geen veevoer uit Amerika, geen stroom van Electrabel, geen kleren uit India, geen pillen die ik op ’t internet kon kopen, geen kweekvis uit Vietnam, geen Renault, later geen Volkswagen, nog later geen Ford, omdat die hier om beurten hun fabrieken weghaalden… Zelfs toen ze al moeder geworden was en een kind (van een drummer!) op te voeden had, zelfs toen trok ze nog naar het zuiden van Frankrijk, de bergen in, om daar lijfelijk te beletten dat er in Millau een viaduct gebouwd kon worden die mijn jaarlijkse tocht naar het zuiden met een half uur zou inkorten. Een fanaticus!

Inmiddels is mijn dochter veertig geworden. Ze geeft daarom een feest. De uitnodigingen zijn onderweg. Mijn zoon heeft me al verwittigd: op die invitatie staat een naaktfoto. Van haar! Veertig! Naakt! Een fanaticus zeg ik.

Flor Vandekerckhove