Wij troepten op het platform van de tram samen. De buitendeur stond open, er was een rood-wit geschilderde staaf die je belette uit het rijtuig te vallen. En je kon joelen naar de fietsers. Omdat daar echt teveel jong volk opeengepakt stond, verplichtte de
kaartjesknipper ons soms door te schuiven, naar het coupé. Dat ervoeren we als een nederlaag. Wij, dat
waren de tieners die vanuit Bredene naar de middelbare
school in Oostende trokken, jongens van de stedelijke vak, de koksschool, meisjes
van de Kaaistraat, jongens van ’t college en den atenee… Vrije zitplaatsen werden gemeden, ook omdat je je voeten niet op de bank mocht leggen. (Vraag: ‘Mogen
jullie dat thuis ook doen?’ Antwoord: ‘Wij hebben thuis geen tram.’) Neen,
we monopoliseerden liever zo’n platform. Daar golden eigen regels,
samen te vatten als de wet van de
grootste mond. Wie bij zijn meisje stond, was onderwerp van hoon; wie te
veel punten haalde was een blokzwijn; wie het opnam voor Benoni Beheyt werd uitgejoeld… Wie
een thermoskan in de boekentas had, moest het ding met inzet van het
hele lijf beschermen, zo'n thermos vroeg gewoon om een goedgeplaatste trap.
Echte mannen (we waren bijna zestien) weigerden bijgevolg de thermos die moeder
hun aanbood. Wij dronken liever uit zo’n gedeukte metalen drinkbus,
een pulle. We waren daar bekend voor; wij waren de boertjes die in ’t college een aparte zaal bezetten, bij een studiemeester die zelfs zijn bijnaam
aan onze blikken drinkbus te danken had: Pulle!
Soms dwarste de fameuze vistrein↗︎ onze tram. Vanuit de vismijn vertrok dagelijks een lange sliert witgeschilderde spoorwegwagens, vol vis, naar ’t binnenland en Luxemburg. Vanaf de Oosteroever stak hij traag de straat over. En blokkeerde alles wat daar moest passeren, ook de tram. Dat duurde, de vistrein was, zoals gezegd, lang. Hij was ook traag. Wanneer dat ’s morgens gebeurde, kon het niet lang genoeg duren, dat gaf ons een sterk argument om te laat in de klas te komen. Helaas gebeurde het meestal op de terugweg, dat was klote, omdat we daardoor Comedy Capers dreigden te missen, een programma vol filmpjes van het genre waar Laurel & Hardy zo goed in waren.
[In DLVuurtorenwachter dateert deze post van 2015. In 2022 redigeer ik het stukje opnieuw om het te presenteren aan de nieuw ontstane FB-groep Oostende nostalgie.]
2 opmerkingen:
Schitterend!
Ik heb ervan genoten.
Dankjewel!
Dat ging inderdaad zo in de tijd. Knap ������
Een reactie posten