One More Time With feeling van regisseur Andrew Dominik is een meesterwerk en het album Skeleton Tree van Nick Cave is dat ook. De
documentaire en het album cirkelen omheen het verwerkingsproces dat Nick Cave en
zijn gezellin Susie doormaken na de dood van hun vijftienjarige zoon Arthur. In
Brighton is de jongen op 14 juli 2015 van de klif in zee gestort. Kort daarna sterft
hij in het ziekenhuis.
Over de twee nauw met elkaar verbonden kunstwerken is inmiddels zoveel
geschreven dat het moeilijk is er iets aan toe te voegen. Dat is des te
moeilijker omdat we het allemaal met elkaar eens zijn: de documentaire is
subliem, het album groots. En beide zijn ontroerend.
Op 8 september werd de film in Oostende vertoond. Vanaf onze plaats op de achterste rij hadden we ze zien binnensijpelen. Volle zaal. Ik denk
dat ze er allemaal waren. Vanuit de hoogte keken we neer op oude rockers, jonge
rockers, mannen van de nacht, honky tonk
women, fanatieke concertgangers, protagonisten van de popcultuur… Velen
monster ik al sinds de tijd dat wijlen de Regie voor Maritiem Transport hen
naar Engeland bracht, waar ze langspeelplaten gingen inkopen. Degenen die we
zien zijn zij die het overleefd hebben. Hebben ze hun wilde haren verloren? Feit
is dat er veel hoofdhuid te zien is rond de kruinen waar ik op kijk.
De cinema waar we One More Time
With feeling gaan bekijken ligt op loopafstand van de zee. Wanneer we, na
afloop, naar de wagen stappen zeggen we niet veel, mijn vriendin en ik, we hebben
een beetje tijd nodig om de indrukwekkende beelden te laten bezinken. We luisteren
naar het beuken van de golven en proeven het zout dat ons vanuit zee komt
toegewaaid.
De auto staat op de zeedijk. We wachten een beetje voor we de motor starten. In stilte kijken we naar de nachtelijke zee. We
richten onze blik naar de overkant, naar het onzichtbare Brighton, en we verbeelden ons dat Nick
en Susie vanuit Brighton naar ons terugkijken.
Flor Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten