EEN GARNAALKRUIER VERDRINKT, de zee geeft en de zee neemt. Alleen het net spoelt aan. Voor de nabestaanden is dat extra pijnlijk, bij vermissing blijft het geld van de levensverzekering achterwege. Bij hoogwater trekt de weduwe telkens naar het strand om te kijken of haar man niet aanspoelt en telkens keert ze teleurgesteld naar huis. Op een dag gebeurt het toch. Een been! Zij zegt: ‘Ik zou zijn been uit duizend andere herkennen, ik mag doodvallen als dat zijn been niet is’. De mensen denken er het hunne van, de verzekering betaalt. Van het vervolg bestaan twee versies. In de ene opent de weduwe een viswinkel. Die bestaat vandaag nog steeds en wordt inmiddels door de kleindochter uitgebaat. Dat is de stichtende versie. In de andere versie vertrekt de weduwe met het geld naar Argentinië, waar haar man, vermomd met snor en bril, haar opwacht. Die versie is minder stichtend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten