 |
|
— Wanneer de Limburgse
politicus Jaak Gabriëls in 2004 voorzitter wordt van de reders ter zeevisserij, publiceert De Laatste Vuurtorenwachter een spotprent waarin we de ex-minister (rechts) en diens echtgenote (links) een beetje ervaring laten opdoen. — |
Rachida Lamrabet maakt een kortfilm
waarin ze het recht verdedigt de boerka te dragen. Anderhalve week later wordt ze
ontslagen bij het federaal gelijkekansencentrum Unia, waarvoor ze deeltijds werkt. Ik heb een petitie ondertekend die daartegen protesteert.
Ik doe
dat met recht & reden, want ik ben een soort ervaringsdeskundige. Laat me u meenemen naar de visserijkaaien, waar ik mij in 1988 vestig
om er Het Visserijblad te redigeren, tijdschrift dat in de jaren tachtig een
kwijnend bestaan leidt. Bedoeling is dat ik het een nieuwe drive geef. In die drive laat ik
me leiden door de woorden van de Argentijnse journalist Horacio Verbitsky: ‘Journalistiek betekent datgene publiceren
waarvan iemand wenst dat het verborgen blijft; al de rest is reclame.
Journalistiek affronteert.’ Al gauw blijkt dat ik kan affronteren als geen ander. En het slaat aan, maar je maakt daar uiteraard
wel vijanden mee. Wil ik op die kaaien stand houden, zo begrijp ik al vlug, dan heb ik een inkomen nodig dat me onafhankelijk van de sector maakt. Wanneer ik
in 1993 weet krijg van een openstaande deeltijdse betrekking grijp ik mijn
kans. Alleen… Om die betrekking te verwerven heb ik de handtekening nodig
van de minister die voor de visserij bevoegd is. Dat ministerie is traditioneel
in handen van de CVP (thans CD&V) en zolang die daar de plak zwaait, ben ik
kansloos. De betrekking blijft open. Dat verandert in 1999. De Limburgse VLD-er Jaak Gabriëls krijgt het
departement in handen. Ik zie de opening en steek een tandje bij.
Vervolgens krijgt de minister een dossier op zijn bureau dat
belet dat de betrekking mij toegewezen wordt. De job zou, zo menen
degenen die tegen mij ijveren, onverenigbaar zijn met mijn journalistieke visie.
Gabriëls weigert zijn handtekening. Ik maak gebruik van mijn recht om dat dossier in te kijken. Wat me pas na veel aandringen toegestaan wordt. Dat dossier bevat niets anders dan enkele stukken die ik in Het Visserijblad gepubliceerd heb, meer
bepaald in De
Laatste Vuurtorenwachter. Blijkt dat de sectortop me de rekening van mijn affronten presenteert.
Daarna gebeurt ook dit. Onmiddellijk nadat hij minister-af is
wordt Jaak Gabriëls voorzitter van de patroonsorganisatie van de reders ter
zeevisserij. De vissers begrijpen niet waaraan de visserijonkundige politicus
uit Limburg die goedbetaalde bijverdienste te danken heeft.
Flor Vandekerckhove
Coda. Ik ben Het Visserijblad blijven uitgeven tot aan mijn
pensionering. De Laatste Vuurtorenwachter
is inmiddels de blog geworden die u nu leest. Het Visserijblad verschijnt niet
meer als maandblad, maar Het
Voorlaatste Visserijblad bestaat nog altijd. Voor wat het papieren tijdschrift betreft: dat verschijnt nog jaarlijks één keer, uitgegeven door de vzw Climaxi, een vereniging van klimaatactivisten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten