In Oostende geraak ik onder de indruk van een
aantal schilderijen, variaties op een thema. Ginette Myle heeft haar dakvenster
vijf keer afgebeeld, telkens goed voor een geslaagd schilderij. En dit is wat ik daarbij denk: ik denk dat schilders te benijden zijn. Niemand zegt
Monet dat het genoeg geweest is met die kathedraal van hem, niemand vraagt Botero om ter
verandering eens voor dunne modellen te kiezen. Ook daarom zijn schilders te
benijden: niets is hun te min. De pijp van Magritte, het dakvenster van Myle… Schilders hebben het gemakkelijk. Het is de schrijver in me
die dat denkt. Ik zoek er een nieuw woord voor en vind schildersgemak. Ik schrijf het op. Terwijl ik nogmaals langs de schilderijen loop, zoek ik een manier om dat
schildersgemak in mijn
schrijfpraktijk binnen te smokkelen. Misschien komt het vignet wel in de buurt. Denk ik. Ook dat schrijf ik op: vignet.
Ik keer terug naar huis. Onderweg betrap ik me erop dat ik dakvensters
in het oog houd.
Dan houdt een vrouw me staande. Ze zegt: ‘Jij bent toch De Laatste Vuurtorenwachter?’ Ik vraag haar hoe ze
dat weet. Ze leest mijn blog. Die wordt haar toegestuurd telkens er een
nieuw stukje aan gebreid wordt. Dat doet haar vriendin, zegt ze, ‘die beter overweg kan met de computer.’
Ik zeg dat het me plezier doet en stap verder. Mijn publiek bestaat uit lezers die met de
computer niet goed overweg kunnen. Gelukkig hebben de meesten een vriendin die het
iets beter kan. Het zijn zinnen waarmee ik dit vignet kan
afsluiten. Ook die zinnen schrijf ik op.
Verf op doek van Ginette Myle loopt nog tot 30 april. VLC De Geuzetorre,
Kazernelaan 1, Oostende. ma tot vrij van 8,30 – 12,30 en 13,30 – 16,30 / Zondag
van 10,30 tot 14 uur. Zaterdag gesloten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten