Een garnaal Pink Floyd genaamd

— Still uit Pink Floyd – Another Brick in the Wall. 

Het filmpje staat onderaan deze post. —

IN DE KRANT lees ik dat er een nieuwe garnalensoort ontdekt is. Een ander mens heeft daar weinig oog voor, maar omdat ik een kwarteeuw lang uitgever van Het Visserijblad⇲ geweest ben, trek ik me nog altijd zo’n dingen aan.

De ontdekker is een Belg. Hij heet Sammy De Grave en hij is iets hoogs in Oxford. De Grave geeft zijn ontdekking een opvallende naam: Synapheus pinkfloydi, zo genoemd naar de Britse rockgroep Pink Floyd.

Omdat je in deze tijden van fake news niet voorzichtig genoeg kunt zijn heb ik het bericht onderzocht. De Grave bestaat wel degelijk, hij is echt een vorser die zich in garnalen specialiseert. Garnaal Pink Floyd is een realiteit. Er bestaat ook een uitleg voor: ‘De 120 decibel die het garnaaltje produceert, maakt het een van de luidste dieren van de oceaan. Hij overtreft daarmee ook gemakkelijk het geluidsniveau van het gemiddelde rockconcert.’

Pink Floyd, niet de garnaal maar de rockgroep, heeft een ietwat speciale status in mijn leven. Het is een van de weinige rockgroepen met een song die ik helemaal kan meezingen: We don't need no eduction/ We don't need no thought control/ No dark sarcasm in the classroom/ Teachers leave them kids alone/ Hey! Teachers! Leave them kids alone/ All in all it's just another brick in the wall/ All in all you're just a brick in the wall.

De song, Another Brick in the Wall (Part 2), was destijds een hit en telkens ik het op de radio hoorde, kon ik niet laten om het mee te zingen, en, pas op!, ik was toen al in de dertig. In dat meezingen kwam verandering toen ik ook mijn kinderen het hoorde zingen. Ik vond dat mijn nageslacht van nature al genoeg overtuigd was van we don't need no eduction. Het was onnodig dat ik er nog een schep bovenop deed.

Flor Vandekerckhove⇲