 |
In het Finland van regisseur Aki Kaurismäki wil je niet leven.
Vandaar dat zijn Finnen zelden lachen. Vandaar ook dat iedereen zich te pletter
rookt, ook in het politiebureau, ook op restaurant. Het Finland dat de regisseur
ons toont is blijven stilstaan, ergens in de twintigste eeuw. Er leven vooral oude mensen. Zijn Finnen dragen goedkope maar deftige kleren,
ze hebben goedkoop maar deftig werk en ze rijden met auto’s die je al lang niet
meer kunt kopen, of het zou op een oldtimersbeurs moeten zijn (over zo’n auto heb ik het straks nog). De interieurs zijn ongeïnspireerd vintage. Als er al hoop is dan toont die zich van
een problematische kant. Als daar al iemand naar vooruitgang streeft, zie je al van
verre dat diens poging zal mislukken. De zakenman Wikström probeert het, hij gaat voor een nieuwe start, neemt een restaurant over. De kok staat
hem slapend op te wachten. Dagschotel: gehaktballen, maar je kan ook sardienen
in blik bestellen.
De XXIste eeuw komt dat oude Finland via jeugdige asielzoekers binnenwaaien.
Die mensen zijn op de vlucht voor het oorlogsgeweld dat we van de
televisie kennen. Protagonist Khaled komt uit Aleppo. En
kijk, Khaled wil wél in dat oude Finland leven, er gaat niets boven een
land zonder oorlog. Khaled vraagt asiel aan. De overheid is helaas van mening dat de situatie
niet overal in Aleppo even bedreigend is, hij wordt uitgewezen. Dus gaat Khaled de clandestiniteit in
en zo komt hij in het restaurant van onze zakenman terecht, de plek waar het
oude Finland en de globalisering fuseren. De confrontatie levert een even indrukwekkende als verwarrende kijkervaring
op. Pas na een nachtje slapen kun je alles een plaats geven.
Flor Vandekerckhove
Toivon tuolla puolen. (De andere kant van de hoop.) Script en regie: Aki Kaurismäki. 2017. Finland. 1h 38 min. De
regisseur won ermee de Zilveren Beer op het filmfestival van Berlijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten