Onlangs heeft De Morgen uitgevlooid dat de burgemeester van Antwerpen
de invloedrijkste intellectueel van Vlaanderen is. Enkele dagen later plaatst diezelfde
burgemeester in datzelfde blad een lange opiniebijdrage onder de titel: Links moet kiezen: open grenzen of de
welvaartstaat. Iets wat zijn positie als topintellectueel nog zal versterken.
Een mens vraagt zich af waarom. Twee jaar geleden krijg ik een brief toegestuurd
van een bezorgde mama, waarachter zich — een hondje kon
het rieken — een uiterst rechtse activiste schuilhoudt. En weet je wat? De
redenering van die pseudohuisvrouw verschilt nauwelijks van wat Vlaand’rens
topintellectueel twee jaar later schrijft.
Als ik ook iets mag zeggen: topintellectueel? Amaai mijn oor! [‘Fier flaneert hij in de optocht, geheel naakt, terwijl
het volk omvalt van verbazing, angst en plaatsvervangende schaamte, totdat een
kind in het publiek roept: "He, kijk, de keizer loopt in zijn
blootje!" Spoedig roept iedereen dit, maar de keizer weet niet anders te
doen dan trots door te lopen, zelfs al ziet ook hijzelf de kleren niet. De
dienaren blijven zijn sleep dragen... die er niet is.’ (Vrij
naar De kleren van de keizer van Hans
Christian Andersen.)]
Zowel
Vlaand’rens topintellectueel als zijn bezorgde mama ontwaren drommen
gelukzoekers die onze sociale zekerheid in gevaar brengen. Beiden zijn
voorstander van een solidariteit die ophoudt aan de grens. Binnen die grens
bevinden zich immers degenen die de sociale zekerheid opbouwen. De grens stopt
degenen die van onze solidariteit komen profiteren.
In
tegenstelling tot de topintellectueel en diens bezorgde mama denk ik niet dat
het gevaar van over de grens komt, maar van een regering die de solidariteit danig
aan ’t afbouwen is. Die solidariteit hoeft helemaal niet aan de grens te
stoppen, want de enige manier om de sociale zekerheid veilig te stellen is ze
te internationaliseren.
Dat
internationalisme zal niet alleen de solidariteit ten goede komen, maar ook de
vrede, het milieu, de arbeidsomstandigheden, de gezondheid, de vrijheid, het
welzijn, de identiteit van de Vlamingen in het algemeen en die van ‘s mans
bezorgde mama in het bijzonder.
Zelf behoor ik tot het volk dat al lang omgevallen is van verbazing, angst en plaatsvervangende schaamte.
Flor
Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten