maandag 24 juni 2019

Op den duur moest ik zelfs een hologram interviewen (°)

— Vier hologrammen. In wijzerzin startend links boven: Frank Zappa, Roy Orbinson, André Hazes en Maria Callas. —

Mijn laatste opdracht als broodschrijver dateert van 2017. U zult straks begrijpen waarom ik er daarna een eindpunt achter zet, want het is in deze zoals VDB destijds al zei: 'Trop is teveel!'  Mij wordt in dat jaar gevraagd of ik André Hazes kan interviewen. Neen, niet de gelijknamige zoon, wel de vader. 'Hoezo?' vraag ik, 'André Hazes is in 2004 overleden. Hoe kan ik die dan interviewen?' Dat is voor mijn opdrachtgever geen probleem, op 20 april 2017 treedt zijn hologram op. Ik moet die maar vragen stellen.
Ja, een mens moet er veel voor doen. Daardoor komt het dat ik me die avond in de Amsterdamse Ziggo Dome bevind, meer bepaald in de coulissen waar de hologrammen zich ophouden. André is er niet, want diens hologram is aan ’t optreden. Wel aanwezig zijn de hologrammen van Roy Orbinson, Maria Callas en Frank Zappa.
Wat vindt Roy Orbinson ervan om als hologram op te treden? ‘Het voordeel is,' zegt hij, 'dat je na je dood blijft leven. Je bevindt je in een soort hemel op aarde. Ik ben gestorven in 1988, maar inmiddels zijn we al 2017 en kijk, ik zing nog steeds.’
‘For ever young!’ zeg ik.
‘Neen, neen’, antwoordt hij, ‘Als hologram blijf je er wel jong uitzien, maar je wordt wel degelijk ouder. Ik zie er vijftig uit, maar ik voel ik me toch een tachtiger.’ En ’t is waar, Orbinson ziet er nóg stijver uit dan toen hij in levenden lijve optrad. 
Ik bekijk de andere hologrammen. Frank Zappa ligt uitgeteld in de sofa. Wat niet verwonderlijk is, want zo’n optreden blijft aan de ribben kleven als je 79 bent. Callas is van 1923, die is zelfs 96.
Dan komt het hologram van André Hazes binnen, zijn optreden zit erop. Hij veegt zijn hologramzweet af en zegt: ‘Ik ben nog altijd oersterk en kerngezond. En ik voel me geen 69, zelfs geen 50.’ De andere hologrammen reageren niet. Ze kennen André, ’t is beter dat ze hem niet tegenspreken als hij pas van 't podium komt. Mij lijkt het ook beter dat ik hem nu niet met vragen lastigval. 
De opdracht met de hologrammen was de spreekwoordelijke druppel, daarna, waarde lezer, heb ik nooit meer om den brode geschreven. Vertwijfeld vraagt u zich af: waarom schrijft u dan wel nog? Daarop antwoord ik naar waarheid: omdat het me toelaat een wereld te scheppen waarin ik als broodschrijver hologrammen ga interviewen.
Flor Vandekerckhove


(°) Dit verhaal werd gebouwd rond een zin die me geleverd werd door Jacques Deroo: ‘Ik ben nog steeds oersterk en kerngezond. En toch moest ik op 69 jarige leeftijd met pensioen. Hier sta ik nu: wat moet ik nu vandaag doen? En morgen ? En overmorgen? En de dag nadien? En volgende maand? En ik voel me geen 69, zelfs geen 50.’ Dat is wel niet echt een zin, dat zijn een hele boel zinnen. Maar ik heb Jacques' tekst ingekort tot: Ik ben nog altijd oersterk en kerngezond. En ik voel me geen 69, zelfs geen 50.’ ­—  en ben er dan mee aan de slag gegaan.
U kunt trouwens nog altijd deelnemen aan dit experiment: stuur om het even welke zin naar florvandekerckhove@telenet.be en ik maak er een verhaal van.

1 opmerking:

laurentius.vanacker zei

Aan hologrammen heb ik een gloeiende hekel. Ook in de laatste tijd komen deze op in het Kursaal te Oostende. Wat ik niet begrijp dat de prijs die deze gasten vragen even hoog , of tegenwoordig nog hoger is , dan de gage die de echte overleden vedette vroeg die ze nabootsen. Er zijn covergroepen , die voor een kleine prijs , het beter doen dan die hologrammen. Wat ik nog minder begrijp , dat gasten die vroeger de echte zanger of groep links lieten liggen omdat het te duur was , nu wel naar zo een vertoning gaan. Hologram dat is pronken met andermans veren. Daarom , als een originele zanger , zangeres , of groep komt neem dit mee. Zie niet om een euro , want morgen is die er niet meer. En je hebt het live gezien.