Herinneringen aan Expo 58

27 september 2021 — ’s Morgens zet ik Tania af op onvervalst Vlaamse bodem, tussen de maïsvelden van Brussegem-Merchtem. Op die plek vertrekt haar wandeling. ’s Avonds wacht ik haar op aan het Atomium in de hoofdstad. Ge ziet: onderweg heb ik me een beetje opgekleed, wegens Brussel.

 

DE LAATSTE KEER dat ik zo dicht bij het Atomium↗︎ stond, was in 1958, jaar van Expo 58↗︎, ik was negen, ik herinner me de schoolreis. Ik herinner me het Nederlandse paviljoen, waarin een indrukwekkende golfslagmachine een flink pak water tussen twee stalen deuren over en weer klotst; ik herinner me de Spoetnik↗︎ in het Russische paviljoen. Van het speelpark herinner ik me een kraam met autootjes die je zelf mag besturen en die een parcours met hoogteverschillen afleggen. (Ik herinner me dat ik al mijn geld aan die ritten verdaan heb.) Het Atomium herinner ik me niet, toch niet van tijdens die schoolreis, maar dat ik ernaast gekeken heb is onmogelijk. De daaropvolgende jaren bleef Expo 58 ons danig bezighouden, ook omdat er een brood naar genoemd werd, het sponsachtige Expobrood↗︎ dat ik gelukkig niet meer moet eten. Ik kijk nog even in de Wikipedia↗︎ of er nog iets is wat ik me uit 1958 herinner, neen niets. De expo-chocola Dessert 58 daarentegen herinner ik me als de dag van gisteren (hier roept iemand: ‘Dat komt wellicht doordat je gisteren nog zo’n reep soldaat gemaakt hebt.’)

Flor Vandekerckhove⇲