 |
Links: op de Promenade van Arzens maak ik kennis met een 95-jarige inwoner. Midden: beneden aan het standbeeld groet ik de soldaat die de overwinningspalm torst. Rechts: de soldaat heeft een groot Dupont & Dupond-gehalte. |
11 oktober — Blij dat ik Carcassonne↗︎ achter me laat: veel te druk, teveel volk, teveel verkeer, te luid, te jachtig. Blij dat ik in Arzens↗︎ halthoud, waar de easy going me beter ligt. Terwijl ik daar op Tania wacht, wier Grote Route er passeert, maak ik kennis met een oude Fransman (95) die het niet helemaal vertrouwt. Maak ik misbruik van die man om een foto van ons samen te schieten? Mijn geweten speelt op, iets waar ik in mijn jonge jaren nooit veel last van had. (Het geweten groeit blijkbaar naarmate je zelf krimpt.) Ik verzeker de man dat ik zijn naam niet zal vernoemen, laat ons zeggen dat hij Jacques Anquetil heet. Waarna mijn aandacht naar het standbeeld naast onze bank verschuift: Arzens à ses glorieux anfants morts pour la France. Terwijl ik de strijdvaardig afgebeelde militair theatraal groet, neemt het wantrouwen van Jacques Anquetil nog toe. Wat ik ook opmerk is dat de militair een groot Jansen & Jansens-gehalte↗︎ heeft. Mijn Frans schiet tekort, waardoor ik gelukkig niet in de verleiding kom om Jacques Anquetil te vragen of ook hij vindt dat de militair op Dupont lijkt. Of op Dupond.
Flor Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten