VANDAAG, 21 januari, is het exact 74 jaar geleden dat de Britse schrijver George Orwell (†21 januari 1950) overleden is, hij is niet eens 47 mogen worden. De Laatste Vuurtorenwachter heeft een mandvol posts over de man: Portret van de schrijver als socialist⇲; Hoe je als socialist je onafhankelijkheid als schrijver dient te bewaren⇲; Over een ontmoeting met Henry Miller⇲; Saluut aan Catalonië, zijn meesterwerk; Hoe Orwell, achternagezeten door Stalinisten, Spanje moest ontvluchten⇲; Over een toch wel zeer onfatsoenlijk kantje van Orwell⇲… De lijst is onvolledig, ik tel in totaal 12 Orwell-stukjes in de blog.
Vandaag voeg ik er eentje aan toe.
In 1934-35 werkte Orwell in een tweedehandsboekhandel in Hampstead. Zoals het een schrijver betaamt zette hij daarna zijn herinneringen⇲ als boekverkoper op papier. Het is hem niet bevallen:
‘Maar zodra ik in de boekwinkel begon te werken ben ik opgehouden met boeken kopen. Als je ze ziet in grote hoeveelheden, vijf- of tienduizend bij elkaar, dan worden boeken vervelend en maken ze je zelfs een beetje misselijk. Ik koop nog wel eens een boek, tegenwoordig, maar alleen als het een boek is dat ik wil lezen en nergens kan lenen, en ik koop nooit meer rommel. De zoete lucht van vergaand papier trekt me niet meer aan. Het doet me te zeer denken aan idiote klanten en dode bromvliegen.’
Mag ik er een avant la lettre pleidooi voor het e-boek in lezen?
De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel: in dit geval ‘200’, dan begrijp ik het wel.): liefkemores@telenet.be⇲.
2 opmerkingen:
En toch blijf ik dwalen (en soms zelfs ver dwalen) in mijn fysieke boeken collectie waar zelfs die van Orwell hun plaats in hebben zo ergens onder de letter O... :)
nee
Een reactie posten