Wat zochten de Russen in dat dorpje?

Vlak naast Veules-les-Roses biedt een bunker mooi uitzicht op de almaar verder afbrokkelende kusten van Normandië. (An apple a day keeps the doctor away.) Rechts: Aleksej Bogoljoebov vindt er inspiratie voor tal van schilderijen.

Woensdag 21 februari 2023. — Tania stapt een stuk van de Wandelroute GR21⇲, af, van de cimetière marin⇲ in Varangueville tot aan Veules-les-Roses⇲, dorp dat 26 kilometer verder ligt, bekend als een van Frankrijks mooiste. Daar wacht ik haar op.

Bij een watermolen een plakkaat ter ere van de ‘Passage des Peintres Russes, Mouvement des Ambulants, 1867-1900’. Dan vraagt een mens zich toch af: wat komen Russen in zo’n Frans dorpje zoeken?

Die Russische kunstschilders noemen zichzelf ‘zwervers’ of ‘trekkers’⇲. In plaats van 't academisme dat hen antieke taferelen oplegt, kiezen ze voor 't schilderen van het leven zoals het is, ze slaan de deuren van de academie achter zich dicht en trekken eropuit. De Franse impressionisten⇲ doen iets soortgelijks, daar kunnen de Russen iets van leren.

Met een beurs van de tsaar trekt Aleksej Bogoljoebov⇲ van 1856 tot 1860 naar Parijs. De Franse professor laat Aleksej niet alleen die nieuwe manier van schilderen kennen, maar ook het dorp Veules-les-Roses. De Rus is van beide onder de indruk: ‘Het was voor mij een echte revolutie! Ik bestudeerde hoe deze mensen naar de natuur keken.’

Twaalf jaar later is Bogoljoebov niet alleen een bekende schilder geworden, hij is ook een Russische ambtenaar met een luizenbaan⇲ in Parijs. Hij keert terug naar Veules-les-Roses en brengt zijn protégés Ilja Répin⇲ en Vasili Dmitrijevitsj Polenov⇲ mee. Er volgen er nog en op 9 juli 2005 herdenkt het dorp hen met het plakkaat dat mij tot dit stukje inspireert. Aleksej Bogoljoebov heeft niet voor niets geleefd.

Flor Vandekerckhove⇲

De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. 

Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.