Stop Making Sense⇲! Net als wij aan de beurt zijn: UITVERKOCHT! Ik ga naar de mens die me eerder zijn tickets wilde verkopen, zeg dat ik me bedacht heb, wat maakt dat we de concertfilm toch kunnen zien. Uitverkochte cinemazaal! Nooit eerder meegemaakt. Ik monster het publiek dat van alle leeftijden is, mensen waarvan ik mag vermoeden dat ze weten waarvoor Talking Heads⇲ staan, waarvan ik zelfs vermoed dat velen de film niet voor ’t eerst zien. Mijn dochter zag hem als piepjonge tiener in de Gentse Studioscoop, Tania zag hem zelfs drie keer in de Oostendse Rialto. De film werd nu geremasterd⇲ en daardoor krijg ook ik de kans om hem, 40 jaar later, te zien.
In 1984, jaar waarin Stop Making Sense uitkomt, ken ik Talking Heads niet, ik denk niet dat er iemand in mijn Gentse kennissenkring is die dat wel doet. Als wij in die tijd naar de cinema gaan is ’t naar Nineteen Eighty-Four⇲, omdat we dat boek gelezen hebben of naar The World According To Garp⇲ om dezelfde reden. Van de eerste film hoorde je destijds te zeggen dat het boek beter was, van de tweede herinner ik me dat ik hem in Amsterdam zie, waar ik me in het marxisme bekwaam⇲. Daar zegt iemand me dat Garp haar aan mij laat denken, ik weet niet meer of ik daar toen blij om moest zijn of juist niet.
Al wat ik later over Talking Heads leer, haal ik uit Wouter Bulckaerts Vinylpraat⇲ (°), boek waarin ik wel degelijk over de band lees, bewijzen m’n aantekeningen die hun plaats verworven hebben in het gat van mijn geheugen. En nu kijk ik die concertfilm uit.
Na afloop applaudisseert het publiek, ook dat heb ik nooit eerder in een cinema meegemaakt. Onderweg naar huis leert Tania me Talking Heads beter kennen, ze vertelt me dat het overmaatse kostuum van frontman David Byrne geïnspireerd werd door traditioneel Japans theater. Met dat oversized pak drukt Byrne uit dat het lichaam de muziek veelal vlugger begrijpt dan het hoofd dat doet; de truc met het pak toont ons die gedachte: groot lijf, klein hoofdje. Ha, ik zie dat er hier⇲ zo’n kostuum in de aanbieding staat: 93 dollar, in plaats van 199.
(°) Wouter Bulckaert. Vinylpraat. 255 pp. Epo Berchem. 2020.
Flor in spoken word dient om de gedeclameerde versies van mijn verhalen/gedichten kenbaar te maken.
2 opmerkingen:
De regisseur heet J Demme, met een E. ;-)
ah! De max :-)
Een reactie posten