In Papa’s Dream keek ik in een peilloze afgrond

De Kuiperskaai in Gent. Ik weet nog goed wanneer ik er voor ’t eerst een voet zette,
ik weet ook nog goed wanneer voor ’t laatst.

DE NACHT WAS heftig geweest en in de vroege uurtjes had ik nood aan een luisterend oor. Dat zocht ik in ’t enige wat nog open was, Papa’s Dream. Daar zat ik op een kruk en uit het niets verscheen zo'n luisterend oor in de vorm van een beeldschone vrouw. Ik offreerde haar een glas champagne, een coupke — op dat uur mag een luisterend oor iets kosten — schudde mijn laatste geld uit op de tapkast en keek eens rond. Nu vraag ik je: hoelang duurt het om eens rond te kijken? Ik draaide me weer naar de mooie vrouw en zag… dat ze weg was. Verzwonden! In de korte tijd dat ik rondkeek was ze in het niets verdwenen, champagneglas incluis.
Papa’s Dream heeft echt bestaan. Ik ben daar echt geweest, ik denk vroege jaren tachtig. Die vrouw is daar echt uit het niets opgedaagd en er ook weer in verdwenen. 

Net als Bernadette in Lourdes, heb ik daar waarlijk 'une dame' zien verschijnen, geen heilige en zeker geen maagd, maar evengoed een verschijning met betekenis: aan mij openbaarde die mooie vrouw de afgrond die voor me lag. Het teken dat ze me gaf — de plotse verdwijning — zei me dat ik meteen een punt moest zetten achter 't liederlijke leven dat ik leidde. Ik heb dat ook gedaan. 

’t Was nochtans ooit zeer onschuldig begonnen. Mijn maat Herman Vermeulen↱ en ik waren aan dat begin nog tieners en we gingen in 1968 voor ’t eerst naar de Kuiperskaai, op een zondagavond, want dan gingen de coiffeuses uit. Maandag rustdag.
Flor Vandekerckhove ↱