Vader & zoon, twee mannen op leeftijd

www.youtube.com/watch?v=BhTV20TNps8

Malaaien van de fopwinkel

ELK JAAR, op zijn verjaardag, vraag ik aan Bert hoe oud hij is. Ik had het er gisteren nog over met Marijke, terwijl ze mijn haar aan ’t bijknippen was: ‘Hoe oud wordt je broer op 27 januari eigenlijk?’ Achtenveertig, zegt ze. Ik schrik. 48 is een cijfer dat tot nadenken stemt. We zijn nu beiden mannen op leeftijd, vader en zoon, en we naderen beiden schrikbarend ronde getallen, hij vijftig, ik tachtig, het plaatst ons ietwat op gelijke voet, deze van rustige, oudere mannen die samen koffie drinken, terwijl ze naar de wereld kijken die aan hen voorbijraast (iets wat we eigenlijk al tientallen jaren doen, Bert en ik, samen koffie drinken en naar de wereld kijken.)

In mijn nageslacht herken ik veel van mezelf: we zijn graag ongestoord op onszelf bezig en we zijn daarin ook blijvend zoekend, zozeer zelfs dat ik denk dat het zoeken zelf ons ding is: Marijke zoekt, nu veelal via Instagram⇲, haar eigen weg in de kunsten, ik zoek bloggend mijn eigen weg als internetschrijver en wat Bert betreft centraliseert dat zoeken zich rond zijn music workstation⇲.
Soms levert hij een muziekje af dat ik voor mijn kar mag spannen. Ik combineer die compositie met een verhaal, steel⇲ passende beelden en maak een video die ik op YouTube presenteer. ’t Heeft al een tiental filmpjes opgeleverd, waarvan ik het samenspel van muziek, woord en beeld in ’Malaaien van de fopwinkel’ toch wel geslaagd mag noemen. Ook omdat het vandaag Berts verjaardag is, plaats ik het bovenaan deze post, ge moet daar eens op klikken. 

Achtenveertig word je dus hé Bert, 't is rond die leeftijd dat je het exacte getal begint te vergeten.
Flor Vandekerckhove⇲

Op de foto: de Akai Force, music workstation van Bert. Nog resultaten van de samenwerking tussen vader en zoon: Epifanie met taart⇲; Evolutie na de vloed⇲; Pollutie⇲; Collage (ook met Marijke)⇲; Naar Charlerwa⇲ en ook het zeer geslaagde Leven na de vis⇲.