Hard werken in het oude Bredene

Drie foto’s uit vaders jeugd. Links: op de rolschaatspiste van ‘de casino’ van Bredene, 1939, de jongeman die later mijn vader zal worden is 17 jaar. Van de twee andere foto’s heb ik geen datum. Midden: het gezin van Zoë Van Lyssebettens en Edmond Vandekerckhove. In wijzerzin, startend bovenaan links: Marcel; Zoë; Alice; Edmond; Jenny; Erna; Camiel. Alleen Erna leeft nog. Rechts: Marcel in het mij onbekende jaar dat hij in Bredene biljartkampioen werd.

36 JAAR GELEDEN, op 2 januari 1989, overlijdt mijn vader, Marcel Vandekerckhove. Hij is niet eens 67 kunnen worden. Hoewel in Roksem geboren, woont hij heel zijn leven in Bredene. 
Ik heb al twintig stukjes over hem gepost, veel verteld, maar bijlange niet alles. Heb ik 't al gehad over ’t harde werk? Samen met moeder baat hij ‘de kiekenwinkel’ uit, waarmee je in zo'n wijk aan de kust eigenlijk alleen maar ’s zomers een inkomen kunt verwerven en dus verkoopt hij ’s winters ook stookolie aan particulieren, bedrijven — veel cafés zo staat het me bij — en kustvissersschepen. Al die klanten bevoorraadt hij met zijn kleine tankwagen. Zwaar werk, zerp zweet, zoet geld. 

Occasioneel verdient hij iets bij met werk dat alleen aan de kust bestaat. Storm! De daaropvolgende dag ligt heel het Dunegat vol opgewaaid zand, daar geraak je als toerist niet door, dat is zo in de jaren vijftig en dat is nu niet anders. Vandaag komen dan overheidsdiensten in de weer, met indrukwekkende machinerieën die scheppen, schrapen, borstelen en afvoeren, maar in de jaren vijftig is daar geen sprake van. In die tijd doet men beroep op voerman Georges Cornelis, hij moet dat zand wegvoeren. Cornelis haalt er mijn vader bij en met zijn tweeën scheppen ze 's avonds al dat zand hoog in de laadbak van Cornelis’ vrachtwagen. Ja, twee man, elk met een schop! Soms overdrijven ze en halen een stuk duin weg om er letterlijk nog een schep bovenop te doen, politiecommissaris Verhelst houdt hen met zijn alziende arendsblik scherp in 't oog. Georges verkoopt het zand in de bouw en mijn vader krijgt een handvol zwart geld mee naar huis. Harde werkers, die oude Belgen.

Flor Vandekerckhove⇲

GAUW! is het eerste boekje dat ik schreef nadat ik eind 2013 besloot alleen nog digitaal te publiceren. Het verhaal, waarin ik over mijn kindertijd vertel, verscheen als e-boekje in 2014. Gaandeweg leerde ik meer over elektronisch schrijven. Het verhaal werd daardoor in opeenvolgende edities korter, de vierde editie voegde er links aan toe, waardoor lezers nu ook naar liedjes uit die tijd kunnen luisteren. In de vijfde editie herschrijf ik het verhaal helemaal in provoverzen, een door mijzelf bepaalde vorm met strenge regels die ervoor zorgen dat het verhaal tegemoet komt aan de verwachtingen van internetlezers: kort, eenvoudig, erg geschikt voor wie, zoals ik, een korte spanningsboog heeft… Zoals alle e-boeken van Uitgeverij De Lachende Visch is ook deze vijfde editie van GAUW! gratis voor wie erom vraagt. Doe het via liefkemores@telenet.be en de meiden van De Weggeefwinkel zorgen ervoor dat het boekje meteen in je mailbox valt.