Eindelijk bij Nick in de Alfons Pieterslaan [Op voorhand weet je 't nooit (3)]

Links. Café Gerardino, Alfons Pieterslaan 46, Oostende. Midden Nick Tosches (°1949 - †2019). Rechts: Programma Gerardino, bij Maurice Vanlake - Dedrie, zaterdag 22 november 1947 en zondag 23 november (advertentie uit Het Visscherijblad.) De geschiedenis van cabaretgroep Gerardino werd in 2014 uitvoerig beschreven door Roger Hessel, je kunt zijn ‘Van café-chantantzangers tot revuegezelschap’ in z'n geheel gratis downloaden.

OM EEN LANG verhaal kort te maken: Nick Tosches is de enige pizzaliefhebber van dit verhaal, dat nu al aan zijn derde aflevering toe is. We spreken met de Amerikaan af in ’t café van Maurice Vanlake. Tosches is wel onder indruk van de pizza die hij daar nuttigt, maar niet van het Europacentrum dat hem teveel aan de Twin Towers laat denken. Hij herinnert zich de tijd waarin New York niet met wolkenkrabbers volgebouwd was (°): 

‘(…) toen je naar het verste centrum van Manhattan kon kijken en niets anders zag dan de openlucht en de grote oude gebouwen uit een ander tijdperk; toen stedelijke verwaarlozing — de verlaten of drukke pakhuizen en fabrieken, de braakliggende terreinen, de vervallen pieren, de steegjes, dat eindeloze paradijs voor een kind — net zo romantisch en magisch was als een betoverd bos in een prentenboek. (…)’

Nadien veranderde New York in de betonwoestijn die we allemaal minstens van foto’s kennen, met de even prominente als infame Twin Towers:

‘Ik had altijd gedacht dat ik de Twin Towers zou zien vallen. Maar ik had altijd gedacht dat ze zouden vallen door hun eigen goedkope constructie. Nu wilde ik degenen doden die het symbool hadden vernietigd dat ik haatte. Het was een gevoel van oude dagen die voorgoed verloren waren: deze vernietigers kwamen niet uit de buurt; ze mochten er niet mee rotzooien. Ik dacht er een tijdje aan om me voor de geheime dienst aan te melden. Ik had zin om kelen over te snijden. Maar uiteindelijk deed ik alleen wat ik de hele tijd had willen doen toen ik ver van huis was gestrand: ik zat op mijn eigen, vertrouwde bank, at een pizza en luisterde keer op keer naar "Jumpin' Jack Flash”.’

Flor Vandekerckhove⇲

(°) De citaten van Nick Tosches komen uit diens ‘Pizza and Monotheism’ (2002), de vertaling is van mij. Over Nick Tosches postte ik eerder al Schrijvers en de truken van de foor, Meedogenloos detumescentie zoekend en Daags na moederdag. Ook vertaalde ik eerder al zijn gedicht ‘May the Gods without Names Redeem me’ in Ik ken de weg naar zee.