DE KLEINE STOORINGHE bevindt zich in de Blinde-Rodenbachstraat. Daarmee alleen al kun je een blad vullen, iets waarvan technisch blogvernuft me ontheft: Stooringhe⇲, Blinde Rodenbach⇲, klaar!
Terwijl we vooraf nog iets nuttigen, kijk ik uit over een plein dat elders ongetwijfeld autovrij gemaakt zou zijn, maar niet hier. We bevinden ons in centrum Roeselare, stad waarover ik eerder al schreef in Kamelen, ondernemers & kunstenaars⇲ en in Rodenbachs vogel, mijn aapje⇲.
Terwijl we vooraf nog iets nuttigen, kijk ik uit over een plein dat elders ongetwijfeld autovrij gemaakt zou zijn, maar niet hier. We bevinden ons in centrum Roeselare, stad waarover ik eerder al schreef in Kamelen, ondernemers & kunstenaars⇲ en in Rodenbachs vogel, mijn aapje⇲.
Na het maal gaat het naar Rumbeke waar pianiste Veronique Vanhoucke⇲ en acteur Sebastien Dewaele⇲ het podium van die Kleine Stooringhe bezetten, twee Oostendenaars, al wist ik dat niet. (Maar Tania wel, zij kent Veronique Vanhoucke nog van de jeugdkoren van Aimée Thonon⇲.)
Hoezo, roept u uit, hebt u het huis verlaten? Uw verwondering is terecht, ’t is iets wat ik zelden doe. Ik doe ‘t nu toch omdat die twee zich daar over Philip Glass buigen, componist-pîanist die ik ietwat ken doordat hij Ginsbergs Wichita Vortex Sutra op piano⇲ speelt — daar schrijf ik over in On the road met Allen Ginsberg⇲. Over Glass' medewerking aan The Ballad of the Skelletons heb ik ook iets: De skelettenballade: gedicht, plaat, video⇲. Ja, dan wil ik ’s mans muziek ook wel eens in 't echt horen uitvoeren.
De kleine Stooringhe is een kerkgebouw dat tot kunstencentrum werd vertimmerd. Ik zie veel katholiciteit, kroostrijke gezinnen, veel kleine meisjes ook die wellicht allemaal piano leren spelen. Zaal met goede akoestiek.
Hoezo, roept u uit, hebt u het huis verlaten? Uw verwondering is terecht, ’t is iets wat ik zelden doe. Ik doe ‘t nu toch omdat die twee zich daar over Philip Glass buigen, componist-pîanist die ik ietwat ken doordat hij Ginsbergs Wichita Vortex Sutra op piano⇲ speelt — daar schrijf ik over in On the road met Allen Ginsberg⇲. Over Glass' medewerking aan The Ballad of the Skelletons heb ik ook iets: De skelettenballade: gedicht, plaat, video⇲. Ja, dan wil ik ’s mans muziek ook wel eens in 't echt horen uitvoeren.
De kleine Stooringhe is een kerkgebouw dat tot kunstencentrum werd vertimmerd. Ik zie veel katholiciteit, kroostrijke gezinnen, veel kleine meisjes ook die wellicht allemaal piano leren spelen. Zaal met goede akoestiek.
Enter Veronique Vanhoucke en Sebastien Dewaele. Vanhoucke speelt Glass' muziek, Dewaele vertelt "s mans leven. Sebastien doet het in hemd, sjofele jeans en afgedragen baskets, Veronique is een en al benen, nog eens geaccentueerd door indrukwekkend hoge stiletto’s. Ook met het kledingverschil van die twee valt een heel blad te vullen. Haar website⇲ leert me trouwens dat Vanhoucke ons die kingsize benen niet zomaar laat zien: ‘Vrouwelijkheid en de artistieke vrijheid die hiermee gepaard gaat is voor mij heel belangrijk (…) ik wil echt (…) het publiek hierin betrekken. (…)’ Doordat ze in tal van websitefoto’s⇲ expliciet d'r benen ter zelfpromotie inzet, mag ik onbevreesd voor MeToo-reacties met een term uit de wielrennerij⇲ gaan lopen: pianiste Veronique Vanhoucke, de vingers en de benen.
 |
Uitgeverij De Lachende Visch presenteert Vanaf de vuurtoren, bundel met vijftig korte essays van Flor Vandekerckhove. Zoals alle e-boeken van uitgeverij De Lachende Visch is ook Vanaf de vuurtoren gratis voor elkeen die erom vraagt, ’t is een gift van de schrijver aan zijn lezers. De bundel (e-boek, pdf of epub naar keuze) ligt klaar in De Weggeefwinkel. Doe het meteen via liefkemores@telenet.be⇲ (vermeld de titel) en het boek ligt meteen in uw mailbox. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten