Arno in concert

Alle Oostendenaars tekenen present. Ik zie vaders met hun kleuters, vrouwen met een cowboyhoed, ouwe rockers en jonge meiden, fanatiek getatoeëerde medemensen en grootvaders met een débardeurke aan. Ik zie vrouwen die anders nooit buitenkomen naast verwaaide kaaihoeren staan. Ik zie families en eenlingen, telgen van de working class naast mensen die nooit gewerkt hebben. Iedereen!

En dan barst het los. Ik denk dat er wel zeventien man op het podium staat, waaronder twee forsgebouwde zwarte zangeressen die je geenszins 'man' kunt noemen. En Arno. Een orkaan van geluid stort zich over ons uit. Iedereen begint te bewegen. Ik voel de bassen in mijn hersenen. De plankenvloer schudt vervaarlijk. De drank trilt uit de bekertjes. Ook Tania beweegt, ik voel haar heupen. Ze roept iets in mijn oor dat daardoor nog meer trilt. Ik vraag me af… Maar dat wordt onmiddellijk overstemd door nieuw geluid dat zich bij al het andere voegt. Arno schreeuwt iets onverstaanbaars en heel die tent roept als één man: ‘Jaaaaaaaaaaaa’. Hij roept weer iets. Weer ‘jaaaaaaaaaaaaaa’. En opeens begint iedereen te springen. Vervolgens zingt Arno zijn eigen versie van ‘Mijn Tante Van ’t Sas’, hij zwaait met zijn handjes van tralala en heel de tent zwaait van tralala.  Arno slaat de cimbalen tegen elkaar en Je Kost Nie Mi Zien Dat ’t E Roste Was.

We lopen naar huis door lege Oostendse straten, over verlaten kaaien, voorbij gesloten cafés. In mijn oren hoor ik het ruisen van de zee. (Later in bed hoor ik dat ruisen nog steeds en vrees ik dat het gehoorschade is.)  Ik durf het Tania eindelijk te vragen: ‘Wat roept Arno eigenlijk naar de zaal die daar massaal JA op antwoordt?’ En zo weet ik dat het een prangende kwestie betreft: 'Staat er haar op?' (‘En stoat er oar op?’). En of het lange haren zijn (‘En zien ’t van die lange?’). 't Zijn dingen die je hoort te weten als je naar zo'n concert gaat.

Dat alles geschiedt in 2009. Intussen is dat zeegeruis wel uit mijn oren verdwenen. Blijkt dat het concert een potloodgommetje vrijtrilt dat, wellicht al van in mijn schooltijd, diep in mijn oor verscholen zat.

Flor Vandekerckhove↗︎

[Het concert grijpt plaats in 2009. Deze post dateert van 2014. In 2022 redigeer ik het stuk opnieuw, als een in memoriam, naar aanleiding van het overlijden van Arno (°1949 - †2022)]