Over de gewoonte om, bij 't ouder worden, reünies te houden

— 1967, in het inmiddels afgebroken Europahotel van Bredene. Het bestuur van het patronaat komt bijeen en beslist de naam te veranderen in Patro. Sinds ze met pensioen zijn komen die jongens jaarlijks nog eens samen. De foto toont ons bijgevolg niet hun laatste avondmaal, maar het gelijkt er wel op — zie ik niet de 12 apostelen geschaard rond de messias? We herkennen van links naar rechts: Erik Poppe, Ivan Schamp, Willy Verplancke (staand), wijlen Roland Vanmassenhove, Honoré Poppe, Daniël Crabeels, Bert Vandecasteele, Jezus Christus, Hugo Crucke, meneer Delanghe, Jan Vangeluwe, Marc Clicteur en Ronny David.

Alles over het ontstaan van die vereniging lees je hier⇲. — 

Een groep jongens waarmee ik een katholieke jeugd in Bredene deel, komt, inmiddels gepensioneerd en al, jaarlijks nog eens samen. Een etentje onder zeventigers. Dat ik daar zelf nooit aan deelneem komt doordat ik een moeilijke mens ben en me erger aan de gastenlijst waarop de gezellinnen van die jongens hun eigennaam verliezen, het komt ook doordat ik sommige genodigden nooit meer gezien heb en andere veel te veel of doordat ik geen auto heb en tegen de verplaatsing opzie, ook wel omdat ik dwars, links en lastig ben — een scherpen! —, doordat ik nauwelijks ergens heen ga en niet goed weet wat ik daar eigenlijk moet doen; soms is 't omdat ik geen proper hemd in mijn kast vind of omwille van de geest van meneer Delanghe⇲ — ’t Is moeiilijk bescheiden te blijven — die daar rondwaart; ik mijd dat gebeuren omdat ’t zo’n conservatief nest is of omdat ’t geen weer is om binnen te zitten (dat is het zelden); ik laat het aan mij voorbijgaan omdat ik niet meteen een vrije elektrische deelstep vind om er naartoe te trekken en ik eigenlijk liever in mijn zetel blijf zitten (met de benen omhoog, want ’t is zo’n uitklapbare), en 't is ook waar dat ik niet zo goed meer tegen kaloten kan. Een steeds weerkomende reden is ook dat ik dan eerst mijn schoenen moet kuisen of  't komt doordat ik van sommigen een beetje vervreemd ben en zij nog meer van mij, doordat ik een solitair ben die je best gewoon met rust laat & zijn ding laat doen, doordat de meesten erg rechts zijn en ik averechts, doordat ik 't liefst in m’n keukentje eet, doordat er enkele rabiate nationalisten tussen zitten, omdat ik net als Epicurus 't liefst in het verborgene leef, omdat ik me in zo’n bijeenkomst zelden op mijn gemak voel, omdat ik nooit twee gelijke sokken vind, omdat ik zelf geen alcohol consumeer en mijn pensioen — zelfs met IGO, InkomensGarantie voor Ouderen — te klein is om voor hun wijnconsumptie op te draaien, omdat anderen daar evenmin naartoe gaan, omdat ik geen huwelijkse toestanden verdraag en omdat ik wel andere dingen te doen heb. Ik mijd dat etentje omdat ik het mijn vriendin niet kan aandoen dat zij daar huns inziens Tania Vandekerckhove blijkt te heten en absoluut geen zin heb om daar zonder die vriendin heen te trekken (zij beschermt me altijd tegen ruggelingse aanvallen), ja, 't komt ook doordat ik in een aantal van die jongens ontgoocheld ben en omgekeerd, omdat ik een aantal van die jongens ontgoocheld heb. En het komt vooral doordat ik geen talent voor vriendschap heb en doordat een mens niet overal tegelijk kan zijn.

Maar ze gaan ten gepaste tijde wel allemaal van mij een mooi in memoriam krijgen. Allemaal, zelfs Patrick Van Molle. En de meisjes krijgen dan ook hun eigen naam weer.

Flor Vandekerckhove↗︎

’t Is niet dat ik nooit naar een reünie ga hoor. Deze foto toont oude en oud-trotskisten die, naar aanleiding van de vijftigste verjaardag van Mei 68, herinneringen ophalen. Onderschrift: ‘Flor Vandekerckhove vertelt hoe hij in mei 68 van een kale reis uit Parijs terugkeert.’ Ge moet daar echt eens naar kijken: klik hier!⇲