Het nieuwe normaal

— Covid-19. —

In deze coronatijden gedragen we ons op een manier die we ons enkele maanden geleden niet konden voorstellen. En zo ontstaat stilaan iets wat men ‘het nieuwe normaal’ noemt. Maar is dat wel zo… normaal?

Stel dat Peter Mertens van de PVDA me opbelt en me een kleine gunst vraagt, iets wat me totaal geen moeite kost: bij het raam zitten bijvoorbeeld, en daar niksen. Ik zou daar misschien in toestemmen, want die Mertens is de slechtste nog niet. Of stel dat onze burgemeester het me vraagt. Geen probleem, Steve, zou ik zeggen, ik wil best bij het raam zitten, dat is namelijk wat ik altijd doe. Maarrrrr… zou ik me daarna nog op mijn gemak voelen?

Dat is het vertrekpunt van het gedicht dat ik hieronder vertaal. De president vraagt aan Leon een gunst: ‘Hij zei “Doe gewoon / alsof er niets aan de hand is. Doe normaal. Dat zou een wereld van / verschil voor mij betekenen. Kun je dat doen, Leon?‘’ Simpele vraag, want Leon doet altijd gewoon. Alleen: waarom vraagt de president dat uitgerekend aan hem?

Van dat vreemde telefoontje (in andere gedichten is dat een ruimtereiziger of een vreemd dier…) creëert de surrealistische dichter James Tate een kleinschalige vreemdheid. Vervolgens zien we hoe die situatie zich ontplooit. Normaal en abnormaal spelen haasje over. Er stond een auto geparkeerd / voor mijn auto, die ik nog nooit eerder had gezien, een auto die / er normaal probeerde uit te zien, maar ik liet me niet om de tuin leiden. Op ’t einde van het gedicht doet zich een soort berusting voor. Het surreële is het nieuwe normaal geworden. Misschien is dat wel wat wij nu aan 't meemaken zijn.

Flor Vandekerckhove

James Tate, "Bounden Duty" uit Return to the City of White Donkeys.  2004.