 |
— Links Leo Tasseyns, rechts: Jean-Paul — Pol — Dellaert (†) (foto Roy Verhaeghe) — |
IN ONZE TIENERJAREN zie ik hem al eens op school, daarna zie ik hem al eens op straat, overnacht zie ik hem al eens op scène (ik lees dat Dellaert bij de Broadway Jazz Gang gespeeld heeft, bij Sir James Company, The White Formation, The Bunch, opvolger van The Swallows…) Een collegejongen die in de popscene belandt, zo zijn er niet veel, daarom staat hij op mijn lijstje, Jean-Paul Dellaert (†2017) kan me iets leren.
In mijn herinneringen ziet Pol er onverstoorbaar uit. Onverstoorbaar dwarst hij Oostendse straten, in kroegen leest hij onverstoorbaar de krant, onverstoorbaar werkt hij de setlist af. Hij straalt de rustige zelfzekerheid uit van iemand die zijn plaats kent. Dat maakt indruk op me (zelf ben ik een leven lang naar mijn plaats op zoek geweest.)
Op 21 maart 2017 staat er in HLN een in memoriam. Aan het woord is cafébaas Pascal 'Passe' Devriendt van de Twilight:
'Pol had zijn vaste stoel aan de toog. (…) Zelfs wanneer we loeiharde metal in het café opzetten en iedereen stond te headbangen, bleef Pol rustig aan de toog zijn krant lezen. En tijdens onze oudejaarsfeestjes haalden we alle stoelen weg, maar één kruk aan de bar bleef staan. Die van Pol, zodat hij zijn vaste plek kon innemen.’
Het beeld past perfect in mijn herinnering: een mens met een vaste plek! Zo ken ik er nog wel, in een taverne van de Oostendse glazenstraat was er een tafel voorbehouden aan een vriendengroepje dat zich ‘de senaat’ noemde: Walter Debrock↗︎, Tony Maeyaert van restaurant Lusitania en nog iemand, ik denk dat er zelfs naamplaatjes op de rugleuning stonden: mannen met een vaste plek!
Nooit is er een kroeg geweest waar ik mijn vaste plaats had. Wel bijna. In die tijd baatte wijlen Guido Houben in de Oostendse Langestraat café Regisseur uit. Hij wilde me iets vragen. Of ik niet regelmatig mijn tijd in zijn etablissement wou doorbrengen. Op een vaste plek voor ’t raam. Daar moest ik, zei Guido, alleen maar in een boek zitten lezen. Volgens Guido ging dat volk trekken en, vond hij ook, voor mij was dat maar een kleine moeite. Ik ben er niet op ingegaan.
1 opmerking:
1972 . Johnny de ritmegitarist van "The Bunch" werd ziek en was voor maanden buiten strijd .Ray en ik besloten naar iemand anders uit te kijken .In het centrum van Oostende speelde in het weekend" Sir James Company ", een groep met een merkwaardig iemand aan het klavier. Zijn bijnaam was "Curly ". In feite was zijn naam Jean-Paul Dellaert.Door zijn grote bos krullen viel hij op. Hij stak door z'n muzikaal spelen en zingen torenhoog boven de anderen uit .Wij konden hem overtuigen om bij ons te komen.Een klavier was een grote aanwinst maar zijn stemgeluid nog meer. Na één week was hij ingespeeld en vertrok mee op tournee .Later kwam Johnny terug en we besloten hem te houden en met zes man verder te werken. In het zelfde jaar namen we met hem "Chained Souls " en "She went away " op.
(Uit het boek: "In het teken van de sol " .)
Een reactie posten