Van 28 januari tot 3 februari is het Poëzieweek. In die week ga ik op zoek naar surrealisme-light poëzie. Ik streef daarin een eigen soort poëzie na en een eigen surrealisme. Dat surrealisme-light kan evengoed realisme + heten, en die poëzie kan evengoed proza zijn. Ik zoek grenzen op (u komt toch ook.) In plaats van ernaar te zoeken via surrealistische technieken als écriture automatique, kies ik voor zelfopgelegde beperkingen (‘contraintes’), zoals Georges Perec me geleerd heeft te doen in Wat de fuk is een goed verhaal, vandaar dat ik mezelf in die zoektocht het provovers opleg. ’t Is een goede techniek om tot surrealisme-light te komen, ondervind ik. En de opgelegde vorm levert iets op wat de ene proza zal noemen en de andere poëzie.Heel inspirerend in die zoektocht zijn oude schlagers. Ik heb het hier al gedaan met O sole mio van Mario Lanza en daar met Tino Rossi, Rina Ketty en Dalida. Vandaag ga ik aan de haal met Guy Lombardo. Guy wie? Wel, die van de schlager Penny Serenade natuurlijk.
serenade
ik droomde dat ik Guy Lombardo heette
en dat ik onder het raam van een senorita
van si si si zong
wat vreemd was
want nooit eerder had ik van deze Lombardo gehoord
en toch was ik hem in mijn droom gelijk
ik kon tango’s spelen
en de fox trot
en ballades en een serenade
terwijl ik onderaan haar kamervenster stond
en in die droom werd ze de mijne
maar toen ik wakker werd was ze
si si si
verdwenen
zo gaat het eraan toe in Penny Serenade
van Guy Lombardo
en in mijn droom was het gewis niet anders
Flor Vandekerckhove
serenade op youtube
Guy Lombardo zelve
and his Royal Canadians
Geen opmerkingen:
Een reactie posten