* In D.L.Vuurtorenwachter plaatst Flor Vandekerckhove sinds 1988 columns, herinneringen, leesnotities, (mini-)essays, polemieken, verhalen, gedichten… ****************** ************* 'Deze vuurtoren belicht de verdwijnende wereld van een babyboomer/soixantehuitard.' ******************* ****
zaterdag 3 april 2021
Iets wat maar weinigen weten
Vijftig jaar nadat The Band een hit gescoord had met The Weight, kwam het aan het Bredense duingat tot een merkwaardige ontmoeting tussen personages die daar nooit eerder samen gezien waren (en elders trouwens evenmin). Omdat deze ontmoeting in mijn hoofd gebeurd is en daar dus geen foto's van bestaan, heb ik bovenstaande illustratie samengesteld met beelden die ik op 't internet vond (1) van The Band, (2) van het duingat van Bredene (momenteel het logo van de FB-groep Bredene Vroeger en nu 2.0.) en (3) een beeld van mezelf aan de tafel van iemand anders.
In 2019 verscheen de Canadese docu Once were brothers: Robbie Robertson and The Band⇲. Doordat die enige tijd geleden bij ons beschikbaar gesteld werd (via Sooner, Proximus Pickx, Cinema bij je thuis en ZED vanuit je zetel) konden ook wij er, gezeten in onze zetel, naar kijken. Eerder had Tom Hermans er een lovend artikel in De Standaard Weekblad over geschreven: ‘een schitterend tijdsdocument’, ‘de mooiste muziek die in de jaren 60 en 70 werd gemaakt’, ‘waar het speelplezier en de muzikaliteit van afspatten’, ‘Hun belang voor de popmuziek kan moeilijk overschat worden, maar wordt voortdurend onderschat’, ‘hoe de vriendschap en de chemie tussen vijf totaal verschillende kerels tot de mooiste muziek leidde’ ‘Die vijf kerels waren elk afzonderlijk niet zo bijzonder, maar als ze samen muziek maakten, was dat pure magie.’ Woorden die zo overtuigend lazen dat ik ze niet zou durven tegen te spreken. Meer zelfs, ik durf ze nauwelijks aan te vullen. Behalve met dat ene weetje dat Tom Hermans onbekend is. Vijftig jaar nadat The Band een hit gemaakt had met The Weight⇲, inspireerde die song me tot een gedicht dat Verlost van de last heet. Highbrows kunnen het hier⇲ lezen, lowbrows slaan het lezen uiteraard over en richten de blik meteen naar YouTube, waar ze dat gedicht horen declameren door de poëet zelve, hem daarenboven de song horen neuriën, fluiten en zelfs meezingen. Dat filmpje hoef je je geeneens aan te schaffen bij Sooner, Proximus Pickx, Cinema bij je thuis of ZED vanuit je zetel, neen, je kunt het hier & nu op je scherm bekijken, voor nul de botten⇲, zoals het ons — once were brothers —betaamd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten