 |
Cap Hornu, aan gene zijde van de Sommemonding. Inzet: ‘t is goed de wereld op z’n kop te bekijken/ Nog even voor het slapen gaan (vrij naar Alice Nahon). |
’t Is vanaf de Cap Hornu in Frankrijk dat ik u dit briefje schrijf, ook als teaser voor de posts die eerstdaags via De Laatste Vuurtorenwachter tot u komen. Een ervan heeft met het natuurgebied te maken waarin ik sta en waarin beroepsvissers-te-voet aan ’t werk zijn (u ziet ze niet, maar ze zijn er wel: wat ruist daar door het struikgewas?). Ze hebben een beroepsvereniging die in Le Crotoy zetelt en ook over dat stadje heb ik nog iets liggen. Dat maakt al twee. Er komt nog meer. In 1965, toen u misschien geeneens geboren was, en ik volop puberde, greep er ergens een cultureel evenement plaats dat de sixties in tweeën splitste. Over dat evenement lees ik momenteel drie boeken tegelijk. Daarover post ik eerstdaags verschillende stukjes. Voor wat dat laatste betreft, vraagt u zich nu af hoe 't komt dat ik daar zoveel jaren later nog mee bezig ben. Tja, misschien komt het wel doordat ik me op hoge leeftijd nog altijd als de tiener kan gedragen die ik halverwege de sixties was; de foto in hoofding, waarin ik in Tania’s camper de wereld op geheel eigen wijze aanschouw, laat zoiets toch vermoeden. Er zijn nog redenen, ook daarover heb ik het binnenkort, ge moet dan maar eens kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten