Wat een prachtige landschappen vormen die baaien hier toch, de baai van de Slack⇲, de baai van de Canche in Étaples⇲, de baai van de Authie⇲ en het indrukwekkendst van al: de Sommebaai⇲. We hebben ze de voorbije weken alle vier gerond — Tania te voet en ik per automobiel — en nu bevinden we ons aan gene zijde van de grootse Sommebaai, op het uiterste punt ervan, Cap Hornu, buiten het stadje Saint-Valéry-sur-Somme,
Op een winderige dag in 1907 ontplooit Samuel Frère (°1845 - †1931) daar zijn schildersezel. Er staat een forse zeewind die de bomen landinwaarts waait. Terwijl hij dat forse landschap op doek zet, bemerkt hij te midden van die overweldigende natuur een mens. Op zijn schilderij legt hij die vast als nauwelijks meer dan een stip.
Meer dan een eeuw later later sta ik in hetzelfde stuk natuur, niet ver van de plek waar Samuel Frère naar die mens staan kijken heeft en weer waait daar die forse zeewind. Ik weet wat dat personage op Frères schilderij daar doet. Gelaarsd plukt hij er zeevruchten als zulte⇲ en zeekraal⇲. Dat weet ik doordat ik daar op 5 juli 2023 ook zo’n beroepsplukker aan ’t werk zie. Al vele generaties geven ze elkaar de technieken door om de vruchten van de baai te oogsten.
Sinds 2001 zijn die gediplomeerde ‘beroepsvissers-te-voet’ verenigd in de ‘Association des Ramasseurs de Salicornes de la Baie de Somme’. In de hun van overheidswege toegekende concessies onderhouden ze de baai en plukken er zeekraal met sikkel of mes. De generaties geven de techniek aan elkaar door, ook om de natuurlijke zeekraalbron in stand te kunnen houden. Bijna 100 professionele vissers leven daar het hele jaar door van de natuurlijke rijkdommen van die baai: schelpen, mosselen, zulte, zeekraal, lamsoor, garnalen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten