Nooit eerder had ik van die band gehoord en volgens Nele Van den Broeck⇲ is dat maar goed ook: ‘Het beste aan The Moldy Peaches is hoe slecht ze zijn. Hun gelijknamige album uit 2001, de enige plaat die ze ooit opnamen, klinkt alsof het in één namiddag werd ingespeeld door muzikanten die dezelfde ochtend hun instrument leerden bespelen.’ Toch is die slechte plaat tegelijk ‘de plaat van haar leven’. (°) Waarmee Nele me recht in ’t hart treft, de spanning tussen kunst en vakmanschap is iets wat me al sinds mijn jeugd⇲ bezighoudt, nu ik bejaard ben is dat nog altijd zo.
Voor ik die dag in de krant Neles stukje lees, stuur ik nog een gedicht de wereld in. Je moet hier maar eens klikken⇲: versleten stem, oubollige poëzie, slechte dictie, mezelf begeleidend op de strumstick⇲ die klinkt alsof ik hem diezelfde ochtend voor 't eerst ter hand neem. Godver, dit lijkt waarlijk ’t werk van een hoogbejaarde adept van The Moldy Peaches. Dus incasseer ik enthousiast wat Nele Van den Broeck over ‘antifolk’ zegt, genre dat The Moldy Peaches⇲ beoefenen:
‘Met heftige gevoelens tegen het folkgenre heeft het overigens niets te maken. (…) Bij antifolk mag je vooral jezelf niet te serieus nemen, of in elk geval niet beter voordoen dan je bent. Al te pompeuze thema’s of uitspraken worden in de regel vermeden. Artiesten zingen over hoe ze de huur niet meer kunnen betalen, over werken in de supermarkt, maar ook over hoe ze hun haar kwijtraken of hoe hun broek spant. De teksten zijn hyperspecifiek, op het onnozele af, er worden geen antwoorden gevonden in het ruisen van de wind, geen scheuren verkend waarlangs ieders licht naar binnen sijpelt. Beeldspraak wordt over het algemeen vermeden’
Past dit alles mij niet wonderwel? Dicht ik niet over tramhokjes, schommelstoelen, sigarettenpeuken, de stoelgang en strandvertier? En net als The Moldy Peaches schiet ik technisch ferm tekort, zoals Mijn poëtica⇲ dat ook uitdrukkelijk aangeeft: ‘hij is niet goed ter tale en alom dreigt het gevaar van de anakoloet. Bovendien is het verschil tussen een beperkende en een betrekkelijke bijzin hem niet altijd duidelijk. Daarom ook houdt hij zijn verhalen extreem kort (…)’
The Moldy Peaches zijn er intussen mee gestopt, maar ik niet, ik ga door; Arno en Elias Canetti⇲ hebben me geleerd dat je moet bluvn goan. In mijn geval betekent dat vooral: mijn tekorten omarmend, blijven publiceren. (En ook wel blijven schaven en schuren — perfect wordt het nooit, maar 't wordt wel almaar beter.)
(°) Nele Van den Broeck. Het geheime wachtwoord van de coole loser: The Moldy Peaches. In de reeks De plaat van je leven. DS, 15 juli 2023.
De e-boeken (pdf) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten